DE LIEDERENBANK

Het had zo mooi kunnen zijn…
Met veel tromgeroffel en trompetgeschal werd vrijdagmiddag officieel de Nederlandse Liederenbank online geopend.
Het Meertens-instituut had 125.000 Nederlandse liederen voor ons ontsloten.
Zoekwoord intikken en daar was het gezochte lied. Volksliedjes, straatliederen, populaire hedendaagse deunen, kinderliedjes. Maakt niet uit, beste mensen: u vraagt en Meertens draait.
Tagrijn wilde dat wel eens zien. Zoals waarschijnlijk duizenden anderen, want de site was al direct onbereikbaar. Oei, daar hadden ze bij Meertens even niet op gerekend natuurlijk! Maar rond middernacht lukte het op de site van het Instituut te komen, nu nog even door naar die Liederenbank. Met rode letters verscheen de mededeling dat dat ook wel weer even kon duren wegens grote belangstelling. Maar daar laat je je natuurlijk niet door afschrikken.

Eindelijk!
Eindelijk kon de proef op de som worden genomen. Tagrijn wilde plotseling weten hoe de tekst was van het kerstliedje ‘O denneboom’. Dus vraag je om ‘denneboom’, krijg je ‘denneboom’. Maar dat was het dan ook wel. Een pagina vol. Maar tekst. Vergeet het maar; uitsluitend verwijzingen naar boekjes waar je die tekst kunt vinden. Daar hebben we wat an. O nee, er was toch nog een gewone verwijzing. Vlug kijken: ‘O Veenendaal, o Veenendaal, wat smaakt je boerenkool lekker’. Op de wijs van de denneboom, stond er nog bij. Probeer dat maar eens. Verder niks, nul, zero, nada.
Dan maar een Sinterklaas liedje proberen: Sinterklaas kapoentje. Van hetzelfde laken een pak. Hoe kan dat nou toch? Nou, dat kan.

De rest volgt nog…
Het eerbiedwaardige instituut heeft meer dan tien jaar nodig gehad om de 125.000 titels in te kloppen, maar 92 procent is nog niet van tekst voorzien. Dat moet nog gebeuren. Lijkt toch een beetje op een kledingzaak openen, die voorlopig alleen maar sokken verkoopt.
Wie een of meer delen van Het Bureau van J.J. Voskuil heeft gelezen, waarvoor dit instituut model heeft gestaan, weet dat de gebeurtenissen bij Debiteuren, Crediteuren van Jiskefet maar een slap aftreksel zijn van de gang van zaken bij Meertens. Een huis vol elkaar afzeikende collega’s, wat oudere medewerkers die nog steeds niet hun stoffige kaartenbakjes willen inruilen voor een PC, grote en kleine intriges, kortom een ideale werksituatie.
In 1996 schreef A. van der Zeyden in het Historisch Nieuwsblad precies wat ze daar doen, en dat is een visie waar Tagrijn niet overheen kan: ‘Het instituut wordt bevolkt door hele en halve garen die druk doende zijn met het verzamelen van nutteloze informatie over zaken als ‘het ophangen van de nageboorte van het paard’ en andere ‘diepgewortelde’ Nederlandse tradities.’