DE STAD ONTWAAKT

De kleine stad ontwaakt en rekt zich slaperig uit, al eeuwen niet meer verbaasd over alweer een nieuwe dag. De eerste schuchtere zonnestralen strijken langs de daken van de huizen en proberen de klamme keien op het nog soezerige plein te drogen.
Het laatste dronkemansgezang is nauwelijks verstomd of het eerste geluid van de nieuwe dag dient zich al aan. Niet het getsjilp van de hier en daar onder dakpannen tegenelkaar leunende mussen, maar van Philip, de fluitende krantenjongen. De ellende, waarvan zijn twee fietstassen bol staan, zal weldra verdwijnen in de bussen van degenen die daarvoor willen betalen.
“Wacht maar’, denkt Dorlas, terwijl hij de jongen nakijkt, ‘over een paar jaar lees je die zooi zelf en dan leer je dat gefluit wel af.’
Zijn kijk op de wereld mag somber genoemd worden, maar deze ochtend is hij in een bijzonder goed humeur. Voor het open raam zuigt hij met welbehagen de nog niet met giftige dampen vermengde lucht naar binnen, kijkt omhoog naar de nog gesloten gordijnen aan de overkant, waarachter hij een overspelige, jonge vrouw weet. Bang en vol schuldbesef, weggekropen achter het magere, witte lijf van haar niets vermoedende man. Dorlas grinnikt; hij had Thomas, na die turbulente jaren vol openlijke vijandschap geen betere eindafrekening kunnen presenteren en uiterst tevreden denkt hij terug aan dat wat er die nacht was gebeurd.
Even later duwt hij met vaardige hand met een stok het rolluik voor het raam van zijn café omhoog. Hij opent vroeg omdat de chauffeurs die straks met hun grote wagens op pad moeten, hier nog even met hun collega’s een kop koffie aan het zink willen drinken, voordat hun lange rit begint.
Helen wordt iedere morgen wakker van dat ratelende rolluik aan de overkant; het is een heerlijk ontwaken. Ze stapt uit bed en werpt door een kier van het vale bloemetjesgordijn een snelle, maar verlangende blik op Dorlas. Dan laat ze zich weer in het nog met haar warmte gevulde bed glijden en vraagt zich af, met een gewaagde glimlach om de lippen, hoe het zou zijn met Dorlas naast haar. Zes jaar geleden was haar man uit het leven weggepest, maar dat zij nog wel leeft schijnt de mannen niet op te vallen. Langzaam zakt haar hunkerende lichaam weer weg in een troostend rose ochtendslaap.
‘Aaah, die verdomde rug!’, roept Thomas als hij rechtop gaat zitten om de wekker af te zetten. Jessie kreunt in haar halfslaap dat ze wel weer naar zijn werk zal bellen en vrijwel onmiddellijk keert een schijnbare rust in de slaapkamer weer. Want de flits was er, de flits waarin zij de herhaling zag van wat zich die nacht in het café van Dorlas had afgespeeld en ze kon de slaap niet meer vatten.
‘Kommekommekom’, duivemelkt oude Willem op zijn kleine balkonnetje. De duiven strijken op zijn hoofd en schouders neer en pikken als afgesproken om de beurt het voer uit zijn bruingevlekte hand. ‘Zagen jullie dat rare koppie van Helen weer door de gordijnen naar Dorlas koekeloeren, jongens? Ha, die kan wel wat beters krijgen dan zo’n verazijnd wijf van een dooie schoolfrik.’
De kleine stad is ontwaakt. De zorgen die enkele uren geleden nog voor morgen waren, zijn nu realiteit en tekenen zich af op de slaperige gezichten van de bewoners. Slaap brengt vergetelheid, maar zodra men ontwaakt slaat de kille werkelijkheid weer onmiddellijk toe. Zo is dat vandaag gegaan, zo zal het morgen ook weer zijn.