BEER

De gezette man droeg een enorme beer bij zich, verpakt in stevig plastic en stevende regelrecht af op de plaats tegenover mij. Een onzichtbare kracht zorgt er altijd voor dat mijn medepassagiers in de trein worden gerecruteerd uit  dit soort types of uit vrouwen aan gene zijde van de tachtig. Het zij zo.
Hij plofte zuchtend neer, worstelde even met de beer van de ene op de andere knie en besloot het ding dan maar naast zich neer te zetten.
‘Wat een puinzooi, man’, zei hij. Ik beaamde niets.
‘Je mag hier trouwens niet roken’, stelde hij vast en keek me doordringend aan.
‘Nee, maar ik rook toch niet!’, reageerde ik verbaasd.
‘Nee, jij niet, maar ik wel. En nou mag het niet.’
Een vrolijk baasje dus.
‘Wat een puinzooi, man’. Dat wist ik al, maar hij wilde kennelijk iets kwijt, dus ik keek hem nu vragend aan.
‘Gisteren opa geworden. Vandaar die beer.’
‘Maar dat is toch juist leuk, kleinkinderen’, dacht ik hardop. Ik besefte onmiddellijk dat de knuppel nu met enorme snelheid het hoenderhok binnen vloog…
‘Nou, hartstikke leuk. Toen het eerste kleinkind in de maak was, zat ik stiekem te oefenen op de wc: zeg maar óóóópa…,óóóópa. Toen was het nog leuk. Maar dit is de negende al. Dan heb je het toch wel een beetje gehad. Man, er zijn al wat beren doorheen gegaan. En voetballen. En poppen. Gottogot, wat een puinzooi.’
Daar viel de beer op de grond. Uit protest misschien. Even keek hij naar het dier, alsof hij verwachtte dat het weer spontaan op de bank zou springen. Maar dan pakte hij hem van de vloer en zette hem op zijn knie. ‘Eigenwijs kreng’, voegde hij hem toe.
‘Plaatsbewijzen alstublieft’. De NS in uniform. De man tegenover me begon nu nerveus in zijn zakken te voelen, maar de aanwezigheid van de omvangrijke beer bemoeilijkte zijn pogingen enigszins. ‘Wilt u dat ding even vasthouden’, vroeg hij aan de conducteur. Deze ontfermde zich erover en zowaar toverde de man uit een van de vele zakken van zijn regenjas een verfrommeld kaartje tevoorschijn.
‘Roosendaal overstappen’, stelde de conducteur vast. ‘Nee hoor’, wist de man beter, ‘ ze zeiden dat ik tot Middelburg kon blijven zitten’.
‘U bent in het verkeerde treinstel gestapt, meneer. Dan had u voorin moeten instappen. Dat kunt u straks rustig in Roosendaal doen. Niks aan de hand verder.’ Zonder verder iets te zeggen liep de wandelende dienstregeling door.
‘Hé, fieltekop, m’n beer’, schreeuwde de man. De conducteur zei ‘grapje’ en gaf de beer terug.
‘Zag je dat nou, man’, riep hij verontwaardigd tegen mij. ‘Als ik niks gezegd had, was die beer nou mooi pleite. Niks aan de hand verder, zegt ie… wat een eikel’.
De trein reed het station Den Haag Hollands Spoor binnen. Vastberaden stond hij op.
‘Maar u moet er hier nog niet uit, hoor’, waarschuwde ik.
‘Niks moet. Ik maak zelf wel uit waar ik er uit wil’, reageerde hij. ‘Wat een gedonder ik nou al niet heb gehad in die tien minuten. Ik pak de eerste de beste trein terug. En als dat joch die beer wil hebben, komt ie ‘m zelf maar halen. Bij óóóópa!’
Even later liep hij op het perron langs mijn raampje. Hij zwaaide zowaar nog naar me. Waardoor de beer op de grond viel. Gottogot, wat een puinzooi.