OMVALLEN…

‘Nou, kom op, Arie. Het is al lang bedtijd’, moppert Ans, terwijl Arie wat voor zich uit zit te staren.
‘Dacht je dat ik één oog dichtknijp vannacht, Ans? Nee, het zijn zware tijden en als baas van het gezin maak ik me diep zorgen’, antwoordt Arie, ‘maar ja, daar snap jij immers toch niks van’.
‘Je moet je geen zorgen maken, Arie’, sust Ans. ‘Dat heeft meneer Bos ons zelf gezegd.’
‘Ans, hou nou toch es een keer op over die meneer Bos van jou. Die maakt je dood met een blije mus. Als de bank omvalt, nemen wij ‘m over, zegt ie. Nou, maar als wij omvallen, komt ie ons dan ook oprapen? Dacht ’t niet, Ans. Dan is de kleine man weer het ondergeschoven kind van de rekening. Weet je wat ie roept? Er wordt met man en muis aan een oplossing gewerkt. En zo windt ie iedereen om zijn duim. Maar mij niet, Ans, mij niet. Die man spreekt met twee petten’.
‘Arie, hou nou toch op. Het is bijna twaalf uur. We gaan toch nooit zo laat? Laten we nou maar lekker gaan slapen.’
Arie zucht dieper dan diep. ‘Ik begrijp jou echt niet, hoor Ans. Je weet hoe we altijd zitten te puzzelen met ons geld. En nou kan het je opeens geen worst meer schelen. Je bent af en toe zo moeilijk in te peilen.’
Ans glimlacht. ‘Weet je wat Arie, ga jij dan vannacht maar een mooie oplossing bedenken voor het land. Dan ga ik er nu ook een nachtje over slapen.’ Ze staat op en loopt naar de kamerdeur.
‘Als je er dan toch over gaat dromen, denk dan ook maar alvast hoe wij begraven moeten worden als onze zure spaarcentjes weg zijn. Net als van al die mensen die hun geld naar die eskimo’s in IJsland hebben gebracht. Dat heb ik eigenlijk nooit vertrouwd. Hoe kunnen die lui in die ijshutjes nou op onze centjes passen. Al hun mooie praatjes, het is gewoon een zeepballon.’
‘Ik dacht eigenlijk dat jij altijd gecremeerd wilde worden, Arie’, probeert Ans het roer om te gooien.
‘Wat maakt dat nou toch uit, Ans. Daar hangt toch ook een prijsplaatje aan. Dat kost tegenwoordig ook geld als sloten water. En daar draait onze Wilma dan voor op. Die zelf straks de eindjes niet meer rond kan krijgen.’
‘Maar gelukkig krijgen we nog iedere maand onze AOW, Arie. Daar kan je toch op rekenen.’
‘Nou Ans, daar kan je helemaal niet op rekenen. Als ze zeggen dat alle banken omvallen, valt die Sociale Verzekeringsbank natuurlijk ook om. Het gaat om de sodaliriteit van alle banken stond vandaag nog in de krant.’
‘Solvabiliteit heet dat, Arie.’
‘In ieder geval gaat het daarom en hoe het dan met onze AOW zal gaan, dat wordt nog steeds doodgezwegen als het graf.’
Ans zucht en loopt opnieuw naar de deur. ‘Morgen weer een dag, Arie. We kunnen alleen maar afwachten. Ik ga naar boven. De banken vallen om. Maar Ik val ook om. Van de slaap.’

Eerdere belevenissen van Ans en Arie lezen? Klik dan links bij Categorieën op Ans en Arie.