Slenterend langs de kraampjes in de Hooglandse Kerk tijdens de Dag van de Leidse geschiedenis, stond Tagrijn plotseling oog in oog met Piet de Boer, een kunstenaar die zijn sporen in het Leidse heeft verdiend. Hij had hier ook een uitstalling en ventte zijn boek uit waarin hij de geschiedenis van zijn jonge jaren had opgeschreven.
Het verhaal is gelardeerd met fraaie afbeeldingen van zijn werk, maar in het boek staat ook een passage over zijn eerste en door hem zeer bewonderde leermeester. En dat was de vader van Tagrijn. Ook het woonadres stond erbij, het adres waar Tagrijn tot zijn huwelijk heeft gewoond.
Piet wist zich nog veel te herinneren van de lessen die hij op de woensdagavonden met andere jongens in de huiskamer kreeg. Hier leerde hij niet alleen tekenen, maar ook praktijk en theorie perspectief, pedagogiek en kunstgeschiedenis.
Herinneringen
Tagrijn zag het opeens weer helemaal voor zich: de jongens op een rij met een tekenbord op schoot, zijn vader die hen als het ware bij de hand nam en met veel toewijding zijn kennis overbracht en zijn moeder die bedrijvig heen en weer liep om koffie te zetten en te schenken. Schepje Buisman erbij, snufje peper, snufje zout. Dat maakt de koffie pittiger, zei ze dan.
Toen Tagrijn de kerk verliet, bleven deze beelden door zijn hoofd spoken. Want hij bewaart dierbare herinneringen aan dat huis. Steeds als hij er kwam, gaf het hem het gevoel thuis te komen. Maar toen verhuisden zijn ouders naar Emmen. De kinderen waren het huis uit en het was te groot geworden voor twee mensen. Bovendien trok de bosrijke omgeving. Het plezier duurde maar kort. Zijn vader overleed al na een half jaar en zijn moeder verhuisde met een hart vol heimwee terug naar Leiden.
Tagrijn is nog één keer in het ouderlijk huis geweest. Dat kon erg eenvoudig, omdat een nichtje er was gaan wonen. Hij zag het onmiddellijk: de loper op de trap was vervangen door een of andere opgeplakte bekleding. De in de loop der jaren steeds overgeschilderde roodoranje trapleuning was nu glanzend wit. In de kamer geen tafel meer in het midden met de lamp erboven, de dikke rode overgordijnen waren weg. Bovendien was alles strak wit geschilderd. Maar het ergste: de kenmerkende geur van het huis was verdwenen. Tagrijn kwam hier niet meer ‘thuis’, maar hij was op visite in een wildvreemd huis.
Voorbij
Toen hij naar huis ging, nam hij zich plechtig voor hier nooit meer naar binnen te gaan. Het zou te veel pijn doen. Maar af en toe, zoals afgelopen zaterdag, kan hij die neiging slechts met moeite onderdrukken. In de stille hoop dat alles er opeens weer zou zijn. Precies zoals het was. Dat hij opeens weer een kijkje kon nemen in zijn ouderlijk huis. Maar hij weet dat dit huis hem voorgoed in de steek heeft gelaten.
tagrijn 
Wat leuk dat er een pasage in een boek over je eigen vader staat. Mijn ouders wonen gelukkig nog steeds in het ouderlijke huis, daar ruikt het nog steeds zo. Ik begrijp dus wat je bedoelt, want is de geur weg, dan is het niet meer thuis.
Heel mooi geschreven.
Zelf heb ik niet een dergelijke band met een huis, omdat ik in mijn jeugd vaak ben verhuisd. Het huis waarin mijn ouders nu wonen, zie ik als mijn ouderlijk huis, maar ik heb daar zelf nooit gewoond.
Jammer , maar natuurlijk is het huis veranderd en vind je er niet meer de sfeer van vroeger . Ik had meer geluk , enige tijd geleden kon ik een kijkje nemen in mijn ouderlijk huis dat nu in het bezit is van mijn zuster die het verhuurd .
Toen er een nieuwe huurder moest komen kon ik een kijkje nemen en , al was er natuurlijk veel veranderd , er waren nog een aantal herkenbare oude details .Tussen de afscheiding van het balkon stak nog de oude wasplank van mijn moeder , dat is dan een cadeautje !
Ik lees zoiets vaker van webloggers. Van Laurent bijvoorbeeld. Diens moeder woont nog niet zo lang in een verpleeghuis en het ouderlijk huis staat nu leeg, wat voor Laurent, die een fijne jeugd heeft gehad, erg moeilijk is.
Zelf heb ik niets met mijn ouderlijk huis. Nooit gehad ook. Ik had er namelijk geen gelukkige jeugd. Bovendien heb ik altijd gevonden dat mijn ouders een kille smaak hebben wat de inrichting betreft. Ik zie mijn ouders niet meer, maar als ik er een tijdje terug nog wel eens kwam, dan sloeg de kou me steevast om het hart en voelde ik me weer bijna net zo on-geankerd en onveilig als vroeger.
geur lijkt zo onbelangrijk
maar is dat beslist niet
ieder drukt zijn eigen (geur)stempeltje op zijn huis
Prachtig omschreven.
Mooi hoe het was, nuchter hoe het nu is.
Echt zoals het gaat in het leven!
ooit was ik ook nog eens in een huis waar ik opgroeide en wat jij beschrijft herken ik direct! En dan vooral de geur…
Dus je vader was leermeester in de schilderkunst en dat nog wel bij je thuis, wat geweldig. En ach, het huis van iemands kindertijd is toch nog altijd het mooist in de herinnering, niet ?
Mooie log Een keer ben ik nog eens in mijn oude straat geweest ,was tie toch helemaal gerenoveerd zelfs de huisnummers waren veranderd Ik ga er nooit meer naar toe
Ik kom nog wel eens in de buurt van mijn ouderlijk huis.Járen terug had ik wel eens de neiging om aan te bellen of ik een kijkje mocht nemen.Nu ben ik blij, dat ik dat nooit gedaan heb, het is geweest en nooit meer hetzelfde!Ik heb het opgeslagen.
Mooi log!
Wat geweldig dat je die Piet tegenkwam en dat daardoor je herinneringen weer boven kwamen. Dat is tegelijk een fijn en een pijnlijk gevoel. Fijn vanwege alle herinneringen aan vroeger (en die zijn meestal prettig) en pijnlijk vanwege dat wat niet meer is.
Ik kom nooit meer in mijn oude huizen. Het eerste huis was een boerderij, die is afgebrand, kan ik nooit meer bekijken. Het tweede en derde huis zijn er nog wel. Ik kom er soms en koester de herinneringen.
Oh Tagrijn,
Het lezen van dit stuk doet zeer.
Want ook ik had ooit zo’n huis, net als zovelen. En wat jij voelt, voel ik ook. Het is beter de herinnering te koesteren. Want herinneringen hebben geen bewijzen nodig. Die zijn er exclusief voor jou. Niet exact maar op gevoel.
En dat raak je niet kwijt. Al heb je hele hokken vol nichten die de boel keurig opschilderen.
Prachtig stuk. Man, wat laat jij me terugdenken.
Wat een ontroerend stukje heb je geschreven.
Nee, ik ga nooit (meer) naar mijn ‘oude’ huizen kijken; ik weet dat ik er niet goed tegen kan.
Ik ben alleen nu zo benieuwd geworden naar het beroep van je vader????? Wat heerlijk om van iemand les in al die dingen te krijgen. Geen wonder dat deze kunstenaar er zo goede herinneringen aan heeft bewaard.
Heimwee, schrijft Paco, en dat is het.
Melancholie, schrijft Belinda, en dat is ook zo. Maar zij schrijft ook: nieuwe mensen maken nieuwe herinneringen. Als de muren van je ouderlijk huis eens konden vertellen…………..
Moest heel erg denken aan het liedje ‘Het dorp’ van Wim Sonneveld.
Koester alle goede herinneringen, ze zijn je basis!
Heimwee. Ontzettend mooi geschreven
Zo werkt het helaas in het leven…
Dat is ook de reden dat ik niet terug wil naar mijn ouderlijk huis!
Wat een prachtig melancholisch logje Tagrijn. Wel fijn dat die ontmoeting weer zulke herinneringen boven water heeft gebracht. Niets blijft wat het was en eigenlijk is het maar goed ook want het leven gaat door. Maar kan me voorstellen dat je het gevoel miste in je ouderlijk huis maar de mensen die er nu wonen bouwen hun eigen gevoel en sfeer weer op in jouw oude huis en dat is mooi en goed!
Tja… zo gaat dat inderdaad. Inmiddels heb ik al een hele verzameling heimweeplekken opgebouwd. Ik laat ze mij niet neerdrukken en bewaar ze als zoete herinneringen, beter voor mijn algehele gezondheid.
Ik hoop, dat dat jou ook lukt. Terugblikken is mooi (soms), vooruitgaan is spannender. De toekomst is nog maakbaar, het verleden niet.
oei tagrijn,
dit voelt als enorme heimwee naar thuis,
ik kan me dat wel voorstellen, in mijn ouderlijk huis wonen mijn zus en haar man,..
en toch is het niet meer je vertrouwde ouderlijkhuis, is dat nou omdat je elk moment je vader of moeder ziet binnen komen??
missen.. het is een raar iets, toon tellegen heeft er een mooi verhaal over..
kom geef me een knuffel, dan missen we samen
groetjes
klaproos
Mooie herinneringen aan die avonden, maar dan wel met een grijs randje. Gelukkig heeft dat ene bezoek de oude beelden niet helemaal verdrongen!
heerlijke herinnering die we allemaal zullen kennen denk ik zo… mooi geschreven…
O ja zo herkenbaar. Gelukkig kunnen we de beelden, ook dankzij foto’s, verhalen en schilderijen, nog oproepen.
that’s life……..
Laatst eens naar het oude huis van mijn oma geweest.. Er liepen gewoon andere mensen in het huis, dat was echt vreemd. Gelukkig woont mijn Moeke nog in mijn ouderlijk huis.
Love As Always
Di Mario
Dat heb ik met het huis van mijn opa, de kastanje bomen staan er nog, door mij zelf gepland, er wonen nu wildvreemde mensen in, dus binnen ben ik nooit meer geweest 😉
Ja, Tagrijn… Ik herken het, zoals je het beschrijft. Als ik in Den Haag ben, dan ga ik ook weleens door de straat waar ik mijn jeugd heb doorgebracht en kijk dan stiekem naar “mijn” huis, dat zo veranderd is, dt het mijn huis niet meer is.
Je vertelde het zaterdag, leuk hoor die passage in het boek.
En inderdaad ik ben ook nog eens in ons oude huis geweest, maar voelde mij er inderdaad ook op bezoek.
Aanrader voor iedereen nooit doen en je herinneringen bewaren.
Wat geweest is, is geweest en zal nooit meer hetzelfde zijn. Dat doet soms verdriet.