LEEUW

In uiterst vrolijke stemming had ik vannacht het feestje bij Aad en Ankie verlaten. Slechts insiders begrijpen wat ik hiermee bedoel. Ik fietste over de Breestraat, naderde het zebrapad bij V&D en verbeeldde me opeens dat ik een leeuw hoorde brullen.
Nu is het natuurlijk wel zo dat je in bepaalde schemerige toestanden zomaar roze olifantjes kunt zien opdoemen of uitbundig  ‘Hoi, Riet’, roept tegen een pastoor, dus waarom zou ik dan nu geen leeuwen kunnen horen?
Maar die leeuw was er onmiskenbaar, in het portiek van het warenhuis. Inelkaar gedoken van de kou stond hij daar uitgelaten een potje te brullen. Want vreugde, verdriet, kou of hitte, een leeuw brult. Altijd. Ik stapte in een door de omstandigheden overmoedige bui van mijn fiets en liep naar hem toe. Hij zou vast geen honger hebben.
‘Kijk, hier sta ik nou’, zei hij en keek me triest aan. ‘Zover is het al gekomen. Sta ik hier een potje te bibberen’.
‘Maar hoe ben je hier nou toch verzeild geraakt?’, vroeg ik, me geen seconde afvragend waarom een leeuw opeens kan praten. Een of andere dierentuin of idiote particulier zou zo’n dier toch wel missen. Waarom waren ze niet aan het zoeken?
‘Ach’, zei hij, ‘je wilt er wel eens uit, hè? Iedere dag maar in die drukkerij bivakkeren gaat me ook de keel uithangen.’
Wat doet een leeuw in een drukkerij? Maar hij voorvoelde mijn vraag en vervolgde: ‘Heel lang geleden hebben ze me daar naar binnen geloodst en kreeg ik een of ander gevaarte in m’n klauwen gedrukt. Een paar gasten hielden er een spreuk onder. Je maintiendrai, dat betekent ‘ik zal handhaven’ of zoiets, maar langer dan een minuut of vijf hou ik dat gehandhaaf toch niet vol op mijn achterpoten. En zo ging dat maar door, dag in dag uit, eeuw in, eeuw uit. Altijd was er wel iemand die me als fotomodel wilde. De Nederlandse Leeuw, zo noemden ze me opeens. En als iemand dan heel erg goed zijn best had gedaan kreeg ie een speldje met mij erop. Nou nou, wat een eer.’
‘Ik dacht eigenlijk dat je er heel anders uitzag, met vollere manen en zo.’
‘Ook alweer voorbij. Dat is een andere leeuw. Eentje met blauwe uitslag. Deugt voor geen meter. Nee, ik ben gekortwiekt, om met de mode mee te doen. In de jaren zestig, toen hier van dat langharig tuig rondliep, toen moest ik ze opeens weer laten groeien.’
Wat een zielig beest eigenlijk. Maar nu ik hem toch zag, moest ik de kans waarnemen. ‘Zeg, dat volkslied, is dat ook van jou?’
‘Raar verhaal’, zei de leeuw, ‘ik liep een keer in de lunchpauze, tussen twee fotosessies, door de drukkerij te banjeren, ik haal m’n bruine boterhammetje uit het plastic zakje, ik wil een hap nemen, en floeps, valt opeens dat verdomde wijsje me in. Stom toeval. Alleen jammer dat het te pas en te onpas gebruikt wordt.’
‘Toch alleen bij plechtige gebeurtenisen?’, dacht ik.
‘Als jij zo’n voetbalwedstrijd waarbij ze elkaar het ziekenhuis in schoppen, een plechtige gebeurtenis noemt, heb je gelijk. En dan nog wat. Denk je dat ze rechten aan mij betalen, zodat ik ook fatsoenlijk kan leven? Nee, daar denken de hoge heren niet aan. Als dank laten ze me na zo’n wedstrijd zelfs heel vaak in m’n hempie staan. Steeds maar weer. En geloof me, dat is verdomd koud!’
In elkaar gedoken wandelde hij weg. En toen zag ik het pas: in z’n hempie.