GRENSVERLEGGEND…

Ik ben ontzettend blij dat ik in een land leef waarin mensen wonen die muziek, schilderijen en gedichten maken en ons op prachtige voorstellingen in het theater trakteren.
Maar lang niet iedereen is blij met deze mensen. Voor hen is cultuur een soort speeltuin voor merkwaardige wezens, die onze samenleving ook nog eens klauwen met geld kost.
In plaats van ons verworven cultuurgoed te beschermen, geven zij liever geld uit aan de bescherming van onze landsgrenzen, waar denkbeeldige vijanden met JSF’s kunnen worden neergemaaid. Dus weg met al die muzikanten, schilders, schrijvers en artiesten. Een woordvoerder van de PVV verwoordde deze gedachte misschien nog zeer subtiel toen het Residentieorkest ter sprake kwam: ‘Weg met dat stelletje toeteraars’.
Het schijnt dat we ons land nu moeten verdedigen tegen deze cultuurbarbaren van de Rutteclub. Voordat zij ons cultuurgoed rigoreus de grond in stampen met hun bruine laarzen.
Hoe je je hier effectief tegen moet verdedigen, op welke manier je het geweld van het politiek barbarendom kunt keren, weet ik niet. Maar deze week las ik wel de manier waarop het niet moet.
Wie wel eens vaker door dit weblog bladert, weet dat ik niet vies ben van moderne kunst. Integendeel, ook de kunst die momenteel als grensverleggend wordt gezien, bekijk ik welwillend, soms ook vol onbegrip, maar met besef dat kunst altijd in beweging moet zijn.
Toch breekt je klomp soms. Hierboven zie je een kunstwerk van Ger van Elk: een rood fluwelen kussentje en daarop een wit blokje hout van negen bij zeven centimeter. Mooi? Nee, niet echt. Maar toch denk je dan: wat bezielde een gerenommeerd kunstenaar met al enkele grote nationale prijzen in de tas, om in 1971 een blokje hout te witten en dat op een kussentje te leggen? Uit de beschrijving blijkt dat Van Elk hier een ‘alomvattend’ gebaar wilde maken, het ultieme wit. Hij boekte dus een plekje op een vrachtschip, riskeerde zeeziekte en allerlei andere enge dingen, om een plekje op de wereld te vinden waar geen stof is. Dat bleek toevallig op de route van het schip te liggen: ergens ten westen van IJsland. En daar beschilderde hij zijn blokje hout! Conceptuele kunst, dat snapt u wel.
Even overspringen op een vraag die er niets mee te maken schijnt te hebben: koopt u wel eens een lot van de Bankgiroloterij voor het goede doel?  Ja? Wel, dan heeft u een erg goede daad verricht want dankzij de steun van deze loterij en dus ook van u, was het Kröller Müller Museum in staat dit blokje hout, een topstuk volgens de directie, aan te kopen voor het vriendenprijsje van 175.000 euro.
Als iemand een poging doet het ultieme wit te bereiken of te benaderen, weet ik dat wel op juiste waarde te  schatten. Maar die waarde ligt dan toch beduidend lager dan het huiveringwekkende bedrag dat voor deze  aankoop is betaald. Dit zal koren op de molen zijn van het laarzenvolkje in Den Haag. En ik weet bij god niet hoe ik dat dan zou moeten verdedigen… Welke grenzen je hier ook mee verlegt, toch zeker niet de grenzen van het Rutteclubje. Ik stop en ren naar de keuken; daar liggen de maagzuurremmers.