Gestolen eieren…

‘Snap jij dat nou, Ans? Zweet ik me eigen peultjes om eieren te verstoppen voor die kleine jongen van Lieke, komen ze gewoon niet opdagen. Daar kan ik met mijn pet niet bij. Zoiets doe je toch niet?’
‘Ach Arie, het zijn jonge mensen; die hebben heel andere dingen aan hun hoofd. Ik heb je trouwens nog gezegd dat je een kind van een jaar nog niet naar paaseieren kunt laten zoeken’, vergoeilijkte Ans de situatie.
‘Nee Ans, ik ben misschien een beetje van de ouderwetse stempel, maar ik keur dat fout. Die man van haar komt uit zo’n derde ontwikkelingsland. Die weet natuurlijk nog niet zo goed hoe het hoort. Maar Lieke toch wel? Al vind ik het wel aardig dat ze dat joch naar je zuster hebben genoemd. Ali blijft natuurlijk wel een rare naam voor een jongen.’
‘Dat is in die landen een doodgewone naam, Arie, denk maar aan Ali Baba en de veertig rovers’, legde Ans uit.
Arie legde zich erbij neer: ‘Nou, vooruit dan maar weer. Arie is oud, Arie kan er maar beter de bruid aan geven. En dat onverlaten ook nog eens de eieren uit de tuin hebben gejat, vindt Arie allemaal heel gewoon. Zeg er maar niks van, want er is toch niemand die de koe de bel aanbindt. Maar wie moet Delft weer onderspitten? Arie Eigenbrood, de gewone man. Echt hoor Ans, daar zakt zo zachtjes aan mijn bek vanaf.’
‘Toch snap ik het niet hoor, Arie’, zei Ans. Wie gaat er nou in hemelsnaam hier in de tuin naar eieren lopen zoeken?’
‘Ja, het is triest, Ans. Zelfs hier in het dorp escaleert het helemaal uit de hand. Ik heb het tuintje afgeheind dus dan denk je toch dat je goed op je hoeden past voor dieven. Maar nee, zelfs ik sta nu met mijn handen tegen de muur.’
Ans veerde op. ‘Wacht eens even, Arie.  Het tuintje omheind? Maar dat is de voortuin. De achtertuin heb je niet omheind, daar staat al eeuwen een hek.’
‘Ja, dat weet ik wel, Ans. Jij denkt altijd maar dat ik niet goed bij mijn snik ben. Maar eh… wat bedoel je eigenlijk?’
‘Volgens mij heb ik jou eieren zien verstoppen in de achtertuin en niet in de voortuin.’
‘Ans, je kraamt weer uit je nek. Ik, eh, ja, nu je het zegt… Dat is me helemaal uit het hoofd geslagen. Ik krijg toch geen last van mijn korte geheugentermijn? Dan ga ik daar nog maar eens even zoeken.’
‘Zou ik maar doen, Arie. Dan ga ik even een lekker kopje thee zetten.’
Toen Ans even later door het keukenraam naar buiten keek, zag ze net hoe Arie een ei uit de struiken haalde.

Alle vorige avonturen van het echtpaar Ans en Arie kun je hier lezen.