Een wereld vol tranen…

Hij stond in het park, een man geheel in het zwart, kaplaarzen aan en met een omgekeerde paraplu.
Ik keek er een poosje naar en vroeg me af wat hij daar aan het doen was. Dan zit er er maar een ding op: vragen.
‘Dat wil ik best uitleggen. Kijk, daar zit een jong stel op een bankje. Over een paar minuten maakt hij de verkering uit en dan gaat ze huilen.’
‘U bent dus gewoon een gluurder’, zei ik.Wat een vreemde vogel.
‘Natuurlijk niet, ik sta hier gewoon mijn werk te doen.”
‘Uw werk?’
‘Zeker, ik vang haar tranen op.’
‘Wat is dat in hemelsnaam voor werk?’
‘Wel eens van de regengod Pluvius gehoord? Nou, dat ben ik dus. Aangenaam. Iedere keer als iemand huilt op aarde ben ik er als de kippen bij die tranen op te vangen. En als ik dan genoeg heb, kan ik weer ergens een buitje laten vallen. Het is een van de minst ingewikkelde baantjes in het godenrijk, al vergt het wel enige vaardigheden. Ik was eerst god van de liefde, dat was leuk, dat maakte de mensen blij, maar  na een geintje met een van de vrouwen van Zeus werd ik gedegradeerd, kreeg die zak van een Eros dat baantje en moest ik regengod worden. Dat was de keus: geen god meer of regengod. Ja, dan is de keus niet moeilijk. Je moet toch wat om nog een beetje status te houden.’
‘En u had het vak gelijk onder de knie?’
‘O, nee. De eerste keer de beste liep het al helemaal uit de hand. Strooide ik niet gedoseerd  genoeg de regen rond maar liet ik het allemaal in één bui op één plek naar beneden donderen.
Ene Noach heeft er toen nog zijn handen vol aan gehad om wat mensen en dieren te redden met een zelf inelkaar geknutseld bootje.’
‘Maar gaat dat dan allemaal even gemakkelijk. Die tranen opvangen, bedoel ik?’
‘Er zijn wel wat complexe gevallen. Als mensen tranen met tuiten huilen wordt het moeilijker. Die tuiten zijn vaak erg lastig op te vangen. Dat vereist toch een bepaalde techniek, die ik pas na eeuwen echt onder de knie heb gekregen. Van die langgerekte tuiten maakte ik vroeger rivieren maar die zijn er nu wel genoeg. Ze gaan nu de recycling in.’
‘Maar verder zijn alle tranen gelijk?’
‘Dat had je gedroomd! Nee, we onderscheiden nog krokodillentranen, bruidstranen en bittere tranen. Om er maar een paar te noemen. Worden evenals de tuiten gescheiden ingezameld. Zijn niet zondermeer bruikbaar en vergen een speciale bewerking. Bruidstranen zijn trouwens alleen bruikbaar als motregen. Maar de huis, tuin- en keukentranen, de tranen van alledag dus, kletter ik als ik een voorraadje heb, meteen weer naar beneden.’
‘En u bepaalt ook waar het gaat regenen? Want er zijn plekken in de wereld waar ze naar een buitje snakken.’
‘Tuurlijk zoek ik dat uit. Want de mensen daar gaan dan weer huilen omdat het daar zo lang droog blijft, snapt u. Afijn, het is daar hard werken, net als in oorlogsgebieden. Triest maar waar. In Syrië heb ik nu zelfs tijdelijk wat bijgoden moeten aannemen, dat is daar momenteel niet bij te sloffen, dat levert ongezouten buien op.’
‘En in ons land?’
‘Nou, daar moet ik bijna zelf om janken. Haha, grapje van de regengod. Weliswaar gaan de pensioenen omlaag, zakken de koersen van de aandelen en zijn er dan figuren die gaan janken, maar toch: mijn tranenquotum haal ik hier nooit. Het zal hier nooit een tranendal worden.’
En dan laat u de buien dus hier vallen?’
‘Meestal wel. Waar het minst gehuild wordt maak ik regenwolken en daar valt dus de meeste regen. Dat vind ik eerlijker. Nivelleren noemen jullie dat, geloof ik.’
‘Nou Pluuf, je zegt dat het niet ingewikkeld is, maar ik zou niet graag in je kaplaarzen staan.’
‘Ach, al met al valt het … kijk, ze gaat huilen; ik moet snel gaan’. Hij beende naar het stel op de bank om haar tranen op te vangen.
Ik wandelde weer naar huis. Bijna thuis begon het te plenzen. Arm kind…