Een hemels verhaal

De laatste dagen zat God een beetje te simmen op zijn troon. Alleen al dat bericht op de voorpagina van The Heavenly Post dat in dat kleine Nederland bijna zeventig procent niet meer gelooft dat hij bestaat, had er behoorlijk ingehakt. Zijn naaste engelen onder aanvoering van Gabriël probeerden hem wel een beetje op te vrolijken, maar het lukte niet erg.
Petrus, al eeuwen zijn rechterhand, werd er ook wanhopig van en zelfs zijn zoon, die we uit zijn aardse tijd toch kennen als een behoorlijk meegaand tiepje, kon zijn vader niet hendelen.
‘Zal ik je dan nog maar eens naar de aarde sturen?’, riep God wanhopig tegen hem. ‘Nee, God bewaar me’, riep deze. ‘Ik vond mijn laatste dagen daar nu niet écht gezellig.’
‘Maar ze maken er een puinhoop van’, riep God wanhopig.
‘Tja baas’, zei Petrus, ‘maar, met alle respect, waarom doet u daar dan niets aan. Ze moorden elkaar uit en staan elkaar naar het leven. En u zit hier maar chagrijnig op uw troon de ziekte in te hebben. Stuur watervloeden, laat de akkers kaal vreten door legioenen sprinkhanen, maak vuurzeeën en aardbevingen, straf ze. Daar was u altijd zo goed in. U bent nu wel wat ouder, maar als er eentje is die dat heel goed kan bent u dat wel.’
God keek Petrus bestraffend aan. ‘Ik zie hoe je denkt. Je denkt aan mij als een u, zonder hoofdletter, ik wil graag dat je U zegt en geen u. Jij gaat je de laatste eeuwen steeds meer vrijheden permitteren’.
‘Nu legt u opeens op alle slakken zout en…’
‘Slakken zijn een deel van mijn schepping Petrus, daar ga ik heus geen zout op leggen. Die beestjes zijn onschuldig.’
‘Maar die dino’s hebt u ook geschapen en die zijn toch ook mooi pleite’, merkte Lucas op. God zweeg.
‘Weet je wat de makke is’, dacht Johannes hardop. ‘U hebt daar gewoon te veel namen. Een groep noemt u God en een groep noemt u Allah. En dat levert nu al eeuwenlang ellende op. Want die sufferds beneden denken maar steeds dat dat twee elkaar beconcurrerende figuren zijn. Kom bij mij dan bouw ik schooltjes voor je, kom bij mij anders hak ik je kop eraf.’
‘Nee, Johannes’, reageerde de baas glimlachend, ‘je kon destijds lekker dopen, maar hier snap je toch echt totaal niets van. Eigenlijk had ik daar nooit moeten zeggen dat ik achter die hele schepping van de wereld zat. Dan zouden ze nu van God noch gebod en van Allah noch Koran weten.’
‘Maar dan zouden er daar nu niet van die mooie kerken, kathedralen en moskeeën zijn en minder mooie muziek en schilderijen’, vond Mattheus die het toch niet zo’n goed idee zou vinden als de naar hem genoemde Passion van meneer Bach van het toneel zou verdwijnen. Marcus, die bekend stond als cultuurbarbaar, haalde zijn schouders op. ‘Boeiuh…’, reageerde hij.
‘En niemand zou mij meer eren en niemand zou nog voor me zingen’, vulde de Vader aan.
‘Maar op zich is het toch echt niet zo’n slecht idee van me. Misschien gaat het wel beter beneden als ze zich niet meer zo druk over mij zouden maken’.
En zo geschiedt het dan ook. Volgens Zijn plan zullen alle religies nog voor het jaar 2100 uit de wereld zijn verdwenen en pas dan zal er eindelijk vrede op aarde komen.