Gerrit zag ze al vliegen…

Een paar dagen geleden deed een voorval me opeens weer aan Gerrit denken. Gerrit was als psychiatrisch patiënt opgenomen in Endegeest bij Leiden. In die tijd heette dat nog gewoon gekkenhuis. Hoort in het rijtje woorden die je vroeger nog mocht zeggen. Gerrit heette trouwens echt Gerrit en ik heb die naam dus niet bedacht omdat er een uitdrukking ‘gekke gerritje’ bestaat. Ik was nog jong en woonde bij mijn ouders thuis in de Gerard Brandtstraat, niet zo ver van Endegeest; dus ik liep er af en toe wel eens langs. De mannen kwamen dan naar het hek en bietsten om sigaretten. Als ze de brand in hun gegeven peuk hadden gestoken liepen ze verder, maar Gerrit bleef staan. En daar kwam z’n verhaal weer.
‘Ik heb ze gisteren weer gezien’, begon hij dan, ‘ik moest bukken, zo laag vlogen ze, knotsen van vogels, hartstikke rood en groene vleugels. Gevaarlijk hoor!’ Ik knikte begrijpend. Bij ieder bezoek namen de beesten in grootte toe en kregen ze de omvang van de T-Rex die nu in Naturalis wordt opgebouwd.
En daardoor moest ik van de week plotseling weer aan Gerrit denken. Bij het witte kerkje op de hoek van de Cronesteynkade en de Zoeterwoudsesingel stond een opgewonden groepje jongens. Roepend en wijzend en allemaal een smartphone in de aanslag.
‘Toch moet ie daar zitten’, riep er een. Ik keek in de aangegeven richting maar zag niets.
‘Misschien is ie nu wel de kerk in gegaan’, opperde een ander. Maar een derde sprak dat tegen. ‘Nee joh, dat doen ze nooit’.
Nadat ik nog even even was blijven staan, vroeg ik een van hen waar ze naar zochten. ‘Pikachu, meneer, hij moét hier zitten.’
Plotseling viel bij mij het kwartje, wat op zich al heel bijzonder is in het tijdperk van de euro.
Het is een spelletje van Pokémon dat je met je telefoon kunt spelen. Zo’n virtueel manneke kan overal opduiken en de speler moet hem dan maar zien te vinden. Tja, je kunt ze dus ook zien vliegen als je niét in een inrichting zit.
Toen ik verder liep betrapte ik me erop dat ik zacht een oud liedje van Ronnie en de Ronnies neuriede: ‘Weet je wat ik zie als ik gedronken heb, nou, nou, allemaal beestjes, allemaal beestjes, om me heeheeheen.’ (Eerlijk is eerlijk, de naam van dit groepje moest ik wel weer even opzoeken!)
En ik realiseerde me dat we toch nog niet zo heel ver van onze primitieve voorvaderen afstaan en dat ons jachtinstinct nog springlevend is. Die jongens zijn, zonder het te beseffen, opgesloten in het digitale gekkenhuis dat smartphone heet. En veel verschil met Gerrit, die ze ook zag vliegen, is er niet.