Doorgang versperd

Wie niet zo goed in Leiden bekend is zal de Arend Roelandsteeg niet eenvoudig vinden. Want het is maar een verrekt smal straatje tussen de Langebrug en de Pieterskerkstraat en aan het eind zo smal dat je er niet kunt doorlopen als je zelfs maar aan een lichte vorm van obesitas dénkt. Menige zwaarwichtige Leienaar die het er toch maar op waagde kwam aan het eind klem te zitten en moest door de brandweer uit zijn benarde positie worden bevrijd. Ook talloze toeristen bewaren hierdoor na een dagje Leiden enge claustrofobische herinneringen. Ofschoon mijn omvang ruimschoots voldoet aan de doorgangsnormen kon ik toch niet verder. Mij werd de doorgang versperd door een man die er weinig werk van maakte een stapje zijwaarts te doen. Dus: ‘Meneer, zou ik misschien…’ ‘Nee’, beet hij me toe en keek de andere kant op. ‘Ja maar, meneer…’ ‘Nee, zeg ik toch?’
‘Ik vraag het u vriendelijk.’ ‘Ja, en daar kan ik dus ja of nee op zeggen. Als u zou zeggen: ik wil erdoor, had ik gezegd: probeer dat dan maar eens. Had u nog een kans gehad.’
Ik dacht koortsachtig na. Ik had mijn Handboek ‘Omgaan met eikels’ weer eens thuis laten liggen. Ik besloot tot de gebiedende toon: ‘Ik wil erdoor.’ ‘Nou nou, een beetje anders kan ook wel. Uw bewering dat u er door wilt is totaal ongegrond. Op die manier zult u nooit begrepen worden in de wereld’, zei de man streng en bleef staan. ‘Opzij!’riep ik. Zwijgend ging de man opzij. ‘Geen probleem toch’, zei hij.
‘Communicatie is voor veel mensen erg lastig’, begon hij op uitleggerige toon. ‘Ze willen iets maar weten niet hoe ze dat duidelijk moeten maken. Hoe ze de juiste snaar moeten raken. Daar gaat de hele wereld aan ten onder. U snapt dat niet en politici snappen dat ook niet. Die gaan dan zogenaamd onderhandelen. Of ongegeneerd ‘pleur op’ lopen Rutteren. Fout, meneer, helemaal fout. Roep tegen die Amerikaan met die gele bever op z’n kop: bekhouden! Dat snapt ie meteen. Zo doe je zaken. Kijk, ik ben hier nu bij wijze van spreken even die muur tussen Amerika en Mexico. In de vorm van een steeg, snapt u? Ach ja, dat had je natuurlijk wel begrepen. U vraagt me vriendelijk om doorgang en ik vertik het dus. Omdat u gewoon een zwak verhaal hebt, geen goede reden opgeeft. Maar u beveelt, geeft me een grote bek en ik ga opzij. Gewoon stevig te keer gaan, dat is alles. Geen geween en geknars der tanden, geen wasverzachter in je verhaal, nee, keihard aanpakken. Kijk, die muur is er nog niet, maar als die Mexicanen alleen maar roepen: ‘Donald, niet doen joh’, staat ie er morgen. Watjes, die lui. En ze kunnen niet eens goed luisteren. Want dan zegt die gele bever ook nog dat ze het zelf moeten betalen. Kijk je wel eens naar de rijdende rechter?’
Ik gaf het maar toe. ‘OK, daar gaat het om de haverklap over muren en muurtjes. Dan weet je: als je iets betaalt is het van jou. Een van de pijlers van de economie. En als die muur dus van die tortillavreters zelf is dan mogen zij ook bepalen wie er door die muur heen mag en dan mogen ze er zelfs luikjes in maken van Mac Taco om uit de muur te kunnen eten.’
‘Ja maar’, probeerde ik nog. ‘Daar ga je weer. Ja maar, ja maar… Man hou toch op, wat sta je hier nou nog als een vastgevroren stalagmiet?’, reageerde hij. ‘Of heb je geld te veel?’
‘Wat heeft dat ermee te maken?’, riep ik verbaasd.
‘Alles, want nu betaal je mij vijftig euro en dan kun je doorlopen. Kan alleen maar meer worden’.
‘Vijftig euro?’, riep ik,’ maar waarom?’
“Waarom, zegt ie… Hahaha, je denkt toch niet dat ik hier een kwartier gratis college heb staan geven? Dat zou maar mooi worden.’
Ik was blij dat ik zijn college had begrepen en riep dus conform zijn advies op stevige toon en zonder wasverzachter mijn oekaze: ‘Opzij!’. ‘Geen probleem toch’, zei hij. Zwijgend ging de man opzij. Ik had het gevoel dat ik die discussie vandaag al eens eerder had gevoerd.
‘Maar mag ik nu even vangen? Vijftig euro.’
In de verte hoorde ik tromgeroffel. Was Trump die zich weer eens op de borst trommelde. Toen ik doorliep schoot me opeens een liedje van Klein Orkest te binnen, zij het met een kleine variant:
De vogels vliegen van noord naar zuid
en weer van zuid naar noord.
Want een vogel maakt het echt niet uit
of hij bij het zuiden of het noorden hoort.