Wie niet zo goed in Leiden bekend is zal de Arend Roelandsteeg niet eenvoudig vinden. Want het is maar een verrekt smal straatje tussen de Langebrug en de Pieterskerkstraat en aan het eind zo smal dat je er niet kunt doorlopen als je zelfs maar aan een lichte vorm van obesitas dénkt. Menige zwaarwichtige Leienaar die het er toch maar op waagde kwam aan het eind klem te zitten en moest door de brandweer uit zijn benarde positie worden bevrijd. Ook talloze toeristen bewaren hierdoor na een dagje Leiden enge claustrofobische herinneringen. Ofschoon mijn omvang ruimschoots voldoet aan de doorgangsnormen kon ik toch niet verder. Mij werd de doorgang versperd door een man die er weinig werk van maakte een stapje zijwaarts te doen. Dus: ‘Meneer, zou ik misschien…’ ‘Nee’, beet hij me toe en keek de andere kant op. ‘Ja maar, meneer…’ ‘Nee, zeg ik toch?’
‘Ik vraag het u vriendelijk.’ ‘Ja, en daar kan ik dus ja of nee op zeggen. Als u zou zeggen: ik wil erdoor, had ik gezegd: probeer dat dan maar eens. Had u nog een kans gehad.’
Ik dacht koortsachtig na. Ik had mijn Handboek ‘Omgaan met eikels’ weer eens thuis laten liggen. Ik besloot tot de gebiedende toon: ‘Ik wil erdoor.’ ‘Nou nou, een beetje anders kan ook wel. Uw bewering dat u er door wilt is totaal ongegrond. Op die manier zult u nooit begrepen worden in de wereld’, zei de man streng en bleef staan. ‘Opzij!’riep ik. Zwijgend ging de man opzij. ‘Geen probleem toch’, zei hij.
‘Communicatie is voor veel mensen erg lastig’, begon hij op uitleggerige toon. ‘Ze willen iets maar weten niet hoe ze dat duidelijk moeten maken. Hoe ze de juiste snaar moeten raken. Daar gaat de hele wereld aan ten onder. U snapt dat niet en politici snappen dat ook niet. Die gaan dan zogenaamd onderhandelen. Of ongegeneerd ‘pleur op’ lopen Rutteren. Fout, meneer, helemaal fout. Roep tegen die Amerikaan met die gele bever op z’n kop: bekhouden! Dat snapt ie meteen. Zo doe je zaken. Kijk, ik ben hier nu bij wijze van spreken even die muur tussen Amerika en Mexico. In de vorm van een steeg, snapt u? Ach ja, dat had je natuurlijk wel begrepen. U vraagt me vriendelijk om doorgang en ik vertik het dus. Omdat u gewoon een zwak verhaal hebt, geen goede reden opgeeft. Maar u beveelt, geeft me een grote bek en ik ga opzij. Gewoon stevig te keer gaan, dat is alles. Geen geween en geknars der tanden, geen wasverzachter in je verhaal, nee, keihard aanpakken. Kijk, die muur is er nog niet, maar als die Mexicanen alleen maar roepen: ‘Donald, niet doen joh’, staat ie er morgen. Watjes, die lui. En ze kunnen niet eens goed luisteren. Want dan zegt die gele bever ook nog dat ze het zelf moeten betalen. Kijk je wel eens naar de rijdende rechter?’
Ik gaf het maar toe. ‘OK, daar gaat het om de haverklap over muren en muurtjes. Dan weet je: als je iets betaalt is het van jou. Een van de pijlers van de economie. En als die muur dus van die tortillavreters zelf is dan mogen zij ook bepalen wie er door die muur heen mag en dan mogen ze er zelfs luikjes in maken van Mac Taco om uit de muur te kunnen eten.’
‘Ja maar’, probeerde ik nog. ‘Daar ga je weer. Ja maar, ja maar… Man hou toch op, wat sta je hier nou nog als een vastgevroren stalagmiet?’, reageerde hij. ‘Of heb je geld te veel?’
‘Wat heeft dat ermee te maken?’, riep ik verbaasd.
‘Alles, want nu betaal je mij vijftig euro en dan kun je doorlopen. Kan alleen maar meer worden’.
‘Vijftig euro?’, riep ik,’ maar waarom?’
“Waarom, zegt ie… Hahaha, je denkt toch niet dat ik hier een kwartier gratis college heb staan geven? Dat zou maar mooi worden.’
Ik was blij dat ik zijn college had begrepen en riep dus conform zijn advies op stevige toon en zonder wasverzachter mijn oekaze: ‘Opzij!’. ‘Geen probleem toch’, zei hij. Zwijgend ging de man opzij. Ik had het gevoel dat ik die discussie vandaag al eens eerder had gevoerd.
‘Maar mag ik nu even vangen? Vijftig euro.’
In de verte hoorde ik tromgeroffel. Was Trump die zich weer eens op de borst trommelde. Toen ik doorliep schoot me opeens een liedje van Klein Orkest te binnen, zij het met een kleine variant:
De vogels vliegen van noord naar zuid
en weer van zuid naar noord.
Want een vogel maakt het echt niet uit
of hij bij het zuiden of het noorden hoort.
-
Meest recente berichten
Archief
Categorieën
Recente reacties
- Louise van Doorn op Waar komt Pinksteren vandaan?
- klaproos op Circus Knie deel 4
- Plato op Verdere avonturen in Circus Knie
- coen visser op LEIDS DETAIL XLV
- Simon op HET VERKEERDE BETHLEHEM
Meta
Ook jij hebt dus in bedekte termen je mening over Trump. Plezant hoe jet het brengt.
Dan over een smal steegje. Kan jij je nog de Grolsteeg herinneren in Harderwijk? Die liep van de Vischmarkt naar de Grote Poortstraat. Zo niet dan sturen wij je een foto. Dag Tagrijn. Salu2
Wat een verhaal Tagrijn. Daar kan ik nog veel van leren, want ik weet helemaal niet hoe ik met eikels moet omgaan of ik durf het niet, dat kan ook. Over steegjes gesproken, in Enkhuizen hebben ze ook heel smalle, maar één heeft de mooie naam: “Tussen hel en vagevuur”.
Mooi verhaal. Tja mensen met een grote bek schijnen het te winnen momenteel. Erg genoeg en die gele bever, die kende ik nog niet die uitdrukking 😉
Na lang nadenken misschien wel indien je over 2 paspoorten beschikt Tagrijn 😉 Zou hier denk ik toch niet door durven te lopen met camera, een schram is snel gemaakt 🙂
Met die gele bever zullen we nog van alles beleven. Vervelend zal het niet worden, integendeel.
Ze moeten het gewoon eenrichtingsverkeer maken, probleem opgelost!
Ik heb even gezocht bij maps.. maar ik ben daar nog nooit geweest. Leiden heeft toch nog ergens een smal steegje, niet zo smal, ergens in het centrum.
Love As always
Di Mario
Mooi verhaal en gelukkig kan ik ook door die steeg, doe het wel eens met kennissen van buiten de stad, altijd succes. 🙂
Die wasverzachter houden we er in ;-). Het lijkt me een eng steegje met mijn obesitas in combinatie met mijn claustrofobie.
“Geen wasverzachter in je verhaal.” Wat een geniale zin.
Goed zo, Tagrijn! Je hebt even je waffel tegen die grote gele lelijke bever geroepen. Het voelt als een vette 1- 0.
Klein Orkest zingt ook: “Later is al lang begonnen en vandaag komt nooit meer terug.” Het voelt als tijdverspilling dat die vent op de “troon” zit, bah.
Maar vanwege je doelpunt verlaat ik toch met een grijns je blog (-:
Warme groet.
je zou wensen dat je een vogel was tagrijn, wat een bullebak…
De gele bever? Ik hoopte eigenlijk dat dat beest uitgestorven was.
Goed verhaal. Jij rekent even af met die griezel.
Die steeg ga ik ook eens bezoeken.
Mooi verhaal
Vriendelijke groet,
Het is maar goed dat men geen langere naam dan de ‘de Arend Roelandsteeg’ heeft gekozen, het zou niet passen.
Maar inderdaad een eng steegje.
Sommige mensen moet je anders benaderen dan de gemiddelde mens.
Klein Orkest die begreep het. Hans