De tijd gaat niet voorbij; wij gaan voorbij

Gisteren weer eens een hele avond tv gekeken. Met die 981 kanalen tegenwoordig is er altijd wel wat, al is het vaak toch nog zoeken naar iets redelijks. Ik bleef hangen bij een groepje jonge mensen dat gebeurtenissen uit de verleden tijd ophaalde. Er werd wat lacherig over uitvindingen uit die tijd gedaan. Die ouwe dingen noemden de mensen toen vernieuwing!
Maar toen een jaartal werd genoemd realiseerde ik me tot mijn schrik dat ik toen een tiener was die iedere nouveauté in de samenleving begroette als een teken dat de wereld almaar beter werd. Die domme oude mensen van toen gingen daar niet in mee en bleven maar rondtollen in dat wereldje dat zij zich tot ‘hun wereld’ hadden gemaakt. Dat was een prima wereld en zo moest het maar blijven. En wij, die hartstochtelijk ‘in Sartre’ waren, deden daar wat meewarig over. Ach, al die oertoestanden uit hun tijd, wat hadden ze daar toch nog mee? Laten ze toch met de tijd meegaan en ophouden met hun moraliserende praatjes dat vroeger alles beter was, vonden we.
Daar zit nu juist het probleem. We kunnen niet met de tijd meegaan. Vijftig jaar geleden was het heden nog de toekomst. En dat is dus de tijd waarin we ons nu bevinden. Op weg naar een nóg nieuwere toekomst. Tijd is statisch, een door mensen voor het gemak bedacht meetlint. En die tijd gaat dus niet voorbij, nee, wij gaan voorbij. En naarmate je ouder wordt lijken we steeds sneller over dat lint te gaan waardoor het ook steeds moeilijker wordt al die nieuwigheden bij te houden. Want soms snap je het gewoon niet. Zoals. Bijvoorbeeld. Vorige week ging ik met de trein naar Hilversum. Iemand zou me ophalen aan de achterzijde van het station. Ik loop naar de uitgang, check uit en kom in de hal. Om aan de achterzijde het station te verlaten moet je een trap af en stuit je opnieuw op afsluithekjes. ‘Ja, maar ik heb al uitgecheckt. Moet ik dan nu weer inchecken?’, vroeg ik een man die er qua kleding blijk van gaf bij de NS te horen. Dat bleek inderdaad te moeten en dan kun je dertig meter verder weer uitchecken. Ik zei hem dat de logica hiervan me straal ontging. Hij keek me meewarig aan, want inmiddels behoor ík tot die groep waar nu meewarig naar gekeken wordt. ‘Tja meneer, zo doen we dat tegenwoordig’, zei hij. OK, ik berust. Als een willoze marionet van de tijdgeest.
Ik doe mijn best, snap veel dingen nu al wat beter en wil niet blijven hangen in de goeie ouwe tijd. Dus what’s app ik maar vrolijk en vooral vaak nutteloos mee met de meute en probeer ik een jongen die niet zingt, maar zijn tekst opdreunt als ik destijds de uit het hoofd geleerde tafel van drie, een beetje te begrijpen. (‘Tafel van drie? Wat is dat?’ vraagt een groep zesser nu.) Je moet je wel aanpassen want ga je niet mee dan ben je al heel snel een achterlijke gladiool. Al hoor ik die uitdrukking, nu ik er even over nadenk, trouwens nooit meer. Gewoon meedoen is dus het parool. Want doe je het niet dan ben je dus een … eh, geen achterlijke gladiool meer. Zal nu wel anders heten.

De ondergang van een schoenmaker

Deze foto zou Tagrijn nooit hebben gemaakt en zeker niet op zijn weblog hebben geplaatst als er niet een prachtig verhaal aan vastzat. Dit is de Fokkestraat die naar het Fokkeplein leidt en het is nauw verbonden met de stamvader aller Tagrijns in ons land. Je kunt het slopje vinden aan de Lammermarkt in Leiden. Waarschijnlijk hoort het bij een bedrijf, want het is met een hek afgesloten.

De huisjesmelker
Toen in 1611 de stad werd uitgebreid met een gebied te noorden van de Oude Singel, zag de schoenmaker Anthonis Joris Focker zijn kans schoon en kocht hier in 1622 als belegging negentien kavels. Hij vertelde de gemeente dat hij zeer begaan was met het lot van al die arme mensen die uit Noord-Frankrijk en Wallonië naar Leiden waren gekomen om te zien of ze een karige boterham konden verdienen in de bloeiende lakenindustrie. De gemeente gaf toestemming en de schoenmaker kon zijn gang gaan. Op dit kleine stukje grond propte hij tientallen zeer kleine woningen die geen enkele voorziening hadden. Het straatje noemde hij naar zichzelf en hij kon de huur gaan innen, die maar net aan kon worden opgebracht. De huisjes waren ongeveer drie bij drie meter, maar de arme arbeiders hadden in ieder geval een dak boven hun hoofd. Toen dit gelukt was kocht hij nog meer kavels op en liet hij steeds meer ‘huisjes’ bouwen, in totaal wel zo’n honderd. Maar jammer voor hem: in 1623 kwam de klad erin. De huisjesmelker werd onder curatele gesteld en ging failliet. Hij is daarna als steenbikker gaan werken.

Familie Tagrijn
Waarschijnlijk hadden de bewoners van de Fokkestraat zelf te veel ellende aan hun hoofd om leedvermaak te kunnen hebben over het lot van hun huisbaas. Wel heeft Tagrijn kunnen nagaan dat een van de latere bewoners van de Fokkesteeg, zoals het slopje toen heette, Jean ‘Tagrijn’ was. Regelrecht uit het Franse Tourcoing, waar hij in 1637 was geboren, vond hij hier zo’n hokje voor zich zelf en hij ging aan de slag als wolkammer. Hij ontmoette hier Elisabeth del Dique, een meisje dat in Canterbury was geboren, waar hij in 1657 mee trouwde. Lang duurde dit geluk niet, want we zien dat hij in 1659 alweer hertrouwde. Tagrijn zal je alle namen en alle ellende besparen: hij trouwde in totaal vijf keer en bij alle vrouwen verwekte hij kinderen. In totaal zeventien. In een hokje van drie bij drie zonder sanitair zal dat een ongezond gekrioel zijn geweest. De meeste kinderen stierven dan ook als ratten. Alleen het nageslacht van zijn eerste zoon Pierre, een saaiwever, was sterk genoeg om de lijn tot op vandaag te kunnen voortzetten. Pierre trouwde in 1685 met de uit Frankrijk afkomstige Sara Leu, die zich toen al Sara de Wolf liet noemen. Integratie ging snel in die tijd!

Over tikken, bellen, draaien en de ijskast…

Het is vandaag Blue Monday, de meest depressieve dag van het jaar. Maar daar trekken we ons niets van aan: we gaan het gewoon over iets totaal anders hebben.
In de eind 2015 verschenen nieuwe druk van de Van Dale zijn negenduizend nieuwe woorden opgenomen, maar ook maar liefst zestienduizend woorden weggelaten die er in de vorige druk nog wel in stonden. Reden: ze zouden nooit meer gebruikt worden. Maar beste Van Dale, daarmee zijn ze toch niet verdwenen? Hooguit lijden ze een sluimerend bestaan… Als ik plotseling zin zou hebben zo’n woord te gebruiken, kan dat toch gewoon?
Aan de andere kant: zonder daar bij stil te staan gebruiken we allemaal nog heel wat woorden die eigenlijk de lading niet meer dekken. Dat zijn vooral die woorden die we hardnekkig in stand houden maar die ontleend zijn aan verouderde technieken. Ik heb er een aantal verzameld, maar het zijn er vast veel meer. De telefoon gaat. Je pakt op en krijgt dan nog vaak te horen: O, sorry, verkeerd nummer gedraaid. De man of vrouw die je belt heeft dan zeker nog een telefoon met een draaischijf? Opnieuw gaat de telefoon. ’t Is druk vandaag. Je meldt je weer en voert een gesprek dat opeens ophoudt. Zeker opgehangen, denk je dan. Waar hang jij je telefoonhoorn? Wat belt er eigenlijk als je iemand belt? Soms krijg je geen gehoor (er wordt niet opgenomen), maar een juffrouw vertelt je: het toestel is in gesprek. Leuk, telefoons die met elkaar kunnen praten.
Over bellen gesproken: Wordt er bij jou wel eens aan de voordeur gebeld? Leuk, nog zo’n ouderwetse trekbel zeker. Ook belletje trekken is trouwens nog steeds een populaire sport zonder dat er een belletje aan te pas komt.
Je hebt van de tv een programma opgenomen om later te bekijken. Dat is handig want dan kun je de reclame doorspoelen. Daarmee refererend aan die antieke videorecorder met zijn banden.
’s Avonds zet je de wekker (waar dan?) en dan kan hij ’s morgens aflopen. Zijn er nog steeds van die wekkers waarvan je het waaksein eerst moet opdraaien zodat het ding ’s morgens met veel herrie afloopt? Waarbij ik dan altijd moet denken aan het oude rijmpje van John o’Mill: al heeft een wekker een gouden bel, je wenst het kreng toch naar de hel. Maar dit terzijde.
Het wordt een beetje donker in de kamer. Snel het licht aansteken… Natuurlijk, en dan bij het naar bed gaan niet vergeten uit te blazen.
Bij veel mensen staat in de keuken geen koelkast maar een ijskast. Al komt er geen stukje ijs meer aan te pas.
De krant staat volgens velen nog steeds vol zetfouten (of: drukfouten, nog erger). Deze woorden stammen nog uit de tijd dat een letterzetter uit een kast lettertjes haalde en daar woorden mee vormde. Tegenwoordig geeft een auteur zijn tekst via het net door en zo komt het (helaas bijna altijd zonder corrector) in de krant. En door dat laatste kan de pc op de drukkerij natuurlijk wel voor leuke afbreekfouten zorgen. Dat dan weer wel. (Zoals de overste-ekster die op een zebrapad was aangereden. Op de achterpagina van mijn lijfblad Onze Taal staan in ieder nummer van die miskleunen.)
De meeste tv’s met een ‘buikje’ zijn nu wel uit beeld. Toch kijken we nog steeds in krant of in de gids of er vanavond nog wat op de buis is, door Komrij destijds beeldend de treurbuis genoemd.
Je kunt ook een cd opzetten. Waar zet je die dan op? Een woord dat duidelijk stamt uit de tijd dat in het midden van een plaat een klein gaatje zat die je voorzichtig over een pennetje op de draaischijf moest laten zakken. Dan de naald erop en de plaat laten draaien. Maar hoe draai je eigenlijk een cd? In het laatje doen, op play drukken en daar is de muziek. Maar: dat ding draait helemaal niet! Echt niet!
Als je een vel papier in de schrijfmachine draaide ging je een brief tikken op een tik- of schrijfmachine. Maar nu tik je een mailtje of een whats-appje. Maar: tik je eigenlijk wel, beste swiper?
Zo zou je nog wel even kunnen doorgaan. Ik heb diep nagedacht of met de komst van de auto toch nog woorden worden gebruikt die uit de rijtuig-, trekschuit- of paardentramtijd stammen. Ik kom er niet op. Maar ik reken op de lezers. Wie weet nog meer van die woorden die we nu allemaal nog vaak gebruiken maar eigenlijk verwijzen naar verouderde apparaten en/of technieken? Ook zoek ik nog een passende naam voor dit soort woorden. ‘Archaïsch’ dekt de lading niet, verouderde woorden eigenlijk evenmin.

Fasten your seat belts…

Fasten your seat belts: ook na de landing in 2016… Want de krant ziet er in die eerste dagen van het nieuwe jaar nogal bedrukt uit. Ik bedoel maar: de vrolijkheid straalt nu niet bepaald van deze landing af. En het journaal brengt je ook niet echt in een hoerastemming. Hou je dus maar vast.
Mijn buurvrouw, Kristel Bal, die tegen betaling bereid is je precies te vertellen waar je dit jaar aan toe bent, hield me op oudejaarsavond vlak voor haar huis staande. ‘Buurman’, riep ze. ‘Ik zie hiervandaan je aura. En dat ziet er best aardig uit.’ Hele trouwe lezers hebben wel eens eerder op deze plek haar voorspellingen gelezen en zijn net als ik in de loop van dat jaar tot de conclusie gekomen dat daar meestal niet veel van overeind bleef. ‘Gewijzigd plan van de goden’, noemt ze dat dan.
‘Ik zie halverwege 2016 nogal wat belangstelling voor jou. Veel mensen op de been’. Ik veinsde dat ik daarvan op keek. Maar ieder jaar ben ik zo’n beetje op de helft van het jaar jarig en dan lopen er inderdaad meer mensen dan normaal richting mijn huis. ‘Én ze hebben iets bij zich: papieren’, wist ze de voorspellingsgoden ook nog te ontlokken. Ze keek me doordringend aan. Toen ik haar op mijn beurt vanuit mijn eigen goddelijk aura voorspelde dat ze dan waarschijnlijk boekenbonnen of VVV-bonnen zag, keek ze me verbaasd aan. “Maar géén V&D-bonnen’, voegde ik er aan toe om haar verbazing nog groter te maken. Ik hoorde achter het venster haar kristallen bol kreunen.
Toch zei ze ook iets waar ik de laatste dagen over nadenk: ‘In de loop van dit jaar breekt in heel Europa een revolutie uit, een volksopstand. Er zijn wandaden van vluchtelingen en dat neemt hand over hand toe. En het gepeupel pikt dat niet langer meer’. Ze zei dit luttele uren nadat die toestanden in Keulen bekend werden. Ten dele makkelijk scoren dus. Ik hoop zo van ganser harte dat ze het mis heeft, want dat hoogblonde kereltje en die Marietje Le Pen uit Frankrijk die ons allemaal bang willen maken, mogen gewoon geen gelijk krijgen, en het is toch echt aan ons om te voorkomen dat dat gebeurt. Het is een gegeven dat mannen uit die landen per definitie over een grotere potentie beschikken dan westerse mannen. Mensen zijn niet alleen mensen omdat ze er als mens uitzien; het kunnen ook beesten worden. Zeker als ze nu eens vrouwen zien rondlopen die niét gekleed gaan in die van top tot teen weinig opwindende gewaden die ze gewend zijn. Daarbij opereren deze mannen op een totaal andere golflengte: zij hebben hun eigen aangeleerde normen en waarden en je kunt niet verwachten dat ze op korte termijn kunnen overstappen op die van ons. Maar wat dan?
East is east and west is west and never the twain shall meet… Maar het is voor Europa de uitdaging voor 2016 het tegendeel te bewijzen.

Nieuwjaarsgroet

Let it snow!

Hoera! Bijna kerst! Hoera! Bijna 2016!
Kan wel zijn, maar waar is de sneeuw? Om een beetje het kerstgevoel op te roepen zetten we dan maar Jingle Bells als ringtone op de telefoon, al blijft het toch behelpen.Want alleen een witte kerst kan je dat Winter Wonderlandgevoel geven. Dus blijven we hoopvol zingen: let it snow, let it snow, let it snow… Maar helaas, we kunnen alleen maar van een White Christmas dromen en er gebeurt helemaal nul komma niets. Oudere lezers zullen zich dat witte spul dat vroeger wel eens uit de lucht dwarrelde misschien nog wel herinneren. Waarvan we, als er dan onverhoopt toch nog wat zal vallen (zie je wel, dat klimaatakkoord werkt nu al…) en we al een aantal keren met de fiets zijn onderuit gegleden, uitroepen dat het nu wel weer heet water mag gaan regenen. Want het is ook nooit goed.
Komt dus allemaal door die snelle klimaatverandering. Maar vanaf nu komt het weer helemaal goed! De mensheid gaat er nu écht wat aan doen! We hebben elkaar in Parijs schone beloften afgedwongen en afgesproken dat we nu allemaal ons steentje gaan bijdragen. Wij gaan de wereld redden. Wij leggen onze aarde aan het beademingstoestel en dan komt het allemaal wel weer goed. Als dat geen schitterende en hartverwarmende kerstgedachte is…
Toch verenigen de haarklovers zich nu al weer. En ze hebben wel een beetje gelijk. Dat klimaatakkoord lijkt prachtig, maar een wat gematigder euforie zou hier wel op zijn plaats zijn. Want het is natuurlijk ook maar een doekje tegen het bloeden: ieder land dat over vijf jaar meent er maar niet meer aan mee te moeten doen, mag er dan zo weer uitstappen. En dan smelten al die plannen weg. Als, komt ie weer…, sneeuw voor de zon. En zo modderen we dan weer door. De inmiddels 77-jarige actrice Jane Fonda zei eens: ‘We springen met deze wereld om alsof we nog een reserve in de bagageruimte hebben liggen.’ Het is een wijsheid die geen filosoof haar kan verbeteren.
We gaan zo meteen het jaar uit als kijkers naar een griezelige zich snel afspelende horrorfilm waarin we zelf ook figureren. Maar lees drie dagen geen krant, kijk drie dagen geen tv en je bent volslagen ontregeld. Sneller, sneller moet het. Enkele items zijn vastigheidjes: het klimaat, angst voor de IS, argwaan jegens vluchtelingen, in eigen land de kosten voor de zorg, een kabinet vol sjoemelliberalen met hun halve waarheden die graag de rit uitzitten maar achter het stuur in slaap zijn gesukkeld… Cliffhangers genoeg om ook in 2016 weer getuige te kunnen zijn van die spannende geschiedenis op dat prachtige kleine blauwe bolletje in het heelal. Bij iedere uitzending van het Journaal zie je Astrid Kersseboom verbaasd en met steeds hoger opgetrokken wenkbrauwen naar haar schermpje kijken: wat moet ik nu toch allemaal weer voorlezen.
Maar zelfs al lijkt het een griezelscenario, er zullen toch ook echt wel weer heel veel leuke dingen gaan gebeuren. Nee, ik ben geen wijsneuzerige futurist, maar dat gebeurt gewoon ieder jaar. Hou die vooral in het vizier en laten we die optimistische gedachte maar hoog in het vaandel schrijven. Dat helpt al ontzettend.
Dit is mijn laatste stukje van dit jaar. Ik wens iedereen hele fijne kerstdagen en hoop dat het voor volgend jaar op alle terreinen heel veel geluk, hoop en liefde voor de mensheid zal sneeuwen.
Let it snow! Let it snow! Let it snow!

Ontnegering en andere zaken

Moorkoppen, negerzoenen en jodenkoeken… Ze zijn al jaren geleden in de ban gedaan als discriminerend en racistisch, in feite de voorlopers van zwarte Piet. Hoog tijd voor de volgende stap: het Rijksmuseum en navolgers bij andere musea zullen voortaan woorden als neger, indiaan, eskimo en hottentot vermijden in de namen van kunstwerken. Wat u wilt: overdreven gedoe of: geweldig, dat werd hoog tijd. Zeg het maar. Weg met dat leuke woord met vier keer ten achterelkaar: de hottentottententententoonstelling, dat woord waarover je geacht werd te struikelen. Voortaan ook geen indianenverhalen meer met discriminerende namen. Weg ermee. Dus Hiawatha, het indianenheldje uit de strip, is nu Hiawatha, de Itazipacoalajongen. Prima, hier onderwijst men de jeugd.
Kunstwerken en voorwerpen die van de eskimo’s of indianen afkomstig zijn, komen voortaan dus van de inuits, de Maya’s, de Azteken of misschien wel van de voornoemde Itazipacoala’s. Een schilderij waarop voorheen een negerinnetje stond, een slavinnetje, mag geen schilderij met zwart meisje meer heten, maar gewoon schilderij met meisje. Ook andere zaken waaraan men aanstoot kan nemen moeten van naam veranderen. Op schilderijen waarbij de woorden negerin op een bordje staat, lees je straks over een ‘Surinaamse vrouw’ en de negerbediende wordt gewoon een bediende, ook al heeft de kunstenaar er destijds deze titel aan gegeven. Ook de bosnegers en de kaffers worden weer terug het bos ingestuurd, evenals dus de hottentot. En een ‘negerbediende’ wordt een ‘jonge bediende’, of in sommige gevallen een ‘jonge zwarte bediende’. Daar mag ‘zwart’ dan opeens weer wel. Wonderlijk. De mevrouw van het Rijksmuseum die dit allemaal heeft bedacht heet toevallig Eveline Sintnicolaas. Echt waar. Ik had dit niet kunnen verzinnen. Die achternaam maakt het gelijk allemaal wat duidelijker. Want we moeten nu immers toch tot minstens juli 2016 een overbruggend alternatief voor de zwartepietendiscussie bedenken om oeverloos over te praten.
Ik help haar maar eens een handje. Als we dan toch zo bezig zijn, zijn er nog wel wat andere kwetsende, discriminerende, denigrerende of negatieve benamingen uit onze musea, die dan ook maar meteen veranderd moeten worden. Een greep:
Onlangs werd bekend waar het beroemde Straatje van Vermeer zich in Delft bevindt. Niet zo prettig voor de huidige bewoners van die straat. StraatJE is natuurlijk een wat denigrerend stempel en zal een behoorlijke waardevermindering van hun huizen tot gevolg hebben nu iedereen weet waar het is. Scheelt in de OZB, maar toch… Dus spreken we voortaan alleen nog maar over de Straat van Vermeer.
Eveneens van Vermeer: Het Melkmeisje. Zij staat met een kan in haar hand en schenkt melk in. Maar voor mensen met een melk- of lactoseallergie kan de aanblik bijzonder vervelend zijn. Hou daar rekening mee en noem het werk voortaan: De Schenkster. Fabritius schilderde het beroemde Puttertje, een of ander miezerig vogeltje dat in het Mauritshuis is te zien. Ook geen puttertje meer, maar putter. Het is immers een volwassen vogel.
Op de Nachtwacht staat op de voorgrond een klein meisje dat op dat late tijdstip allang in bed had moeten liggen. Van Houten heeft niet voor niets in 1874 dat Kinderwetje laten invoeren. Dus: wegretoucheren dat kind.
En nog een Rembrandt (wat een fout kereltje dus eigenlijk): het Joodse bruidje… Zou die toevoeging er ook bij hebben gestaan als het een Engels, Duits of Frans bruidje zou zijn geweest? Nee, Rembrandt moest weer zo nodig stigmatiseren. Nieuwe titel dus: Bruidje. Doen ze dat niet, dan wil ik mijn jodenkoeken terug.

En dit gebeurde 100 jaar geleden…

Vandaag, 8 december 2015, duiken we weer eens in het nieuws van honderd jaar geleden, dus van 8 december 1915. We doen dat met behulp van het gedigitaliseerde krantenarchief van de Leidsche Courant en het Leidsch Dagblad.
Het is 1915, en het neutrale Nederland is omgeven door landen die verwikkeld zijn in de Eerste Wereldoorlog. In onderstaande berichtjes krijg je daar dan ook wat van mee. Duidelijk is dat een deel van Nederland pro Duitsland c.s en een ander deel pro Engeland c.s. was. En eigenlijk was dat ook in WOII weer zo.

Kies eens een andere naam…

‘What’s in a name?’, schreef Shakespeare. Misschien had hij gelijk, maar een kind moet er wel zijn hele leven mee doen en heeft geen inspraak. Een slager kan het wel leuk vinden om zijn dochter Saucijsje te noemen, maar het kind zit er maar mee. Dus enige zorgvuldigheid is wel geboden. In de loop der geschiedenis is de voorkeur voor bepaalde namen steeds veranderd.
Sommige namen lijken voor de eeuwigheid, zoals de hele hortus botanicus die leverancier is voor meisjesnamen: Iris, Jasmijn, Erica, Roos, Rosanne, Lotus, Rozemarijn, Violet, Daisy of in de vertaling Madelief of om tegelijk de hele bloemenwinkel er maar bij te pakken Bloem, Fleur en Flora. Nog niet zo heel lang geleden waren Jan, Piet, Klaas, Dirk, Wim en Gerrit de meest gangbare jongensnamen. Daarmee had je dan toch wel de helft van de mannelijke populatie in ons land te pakken.
Maar het wisselt snel. In 2008 vermelden de statistieken van de SVB, die de kinderbijslag uitkeert en dus precies kan bijhouden hoe iedereen heet, als populairste jongensnaam Daan, gevolgd door Sem, Tim, Jayden en Thomas. Na het derde kwartaal 2015 stonden Daan en Sem nog onbetwist aan de top, maar verdween de oude subtop die plaats moest maken voor Luuk, Liam en Lucas.
Meisjes kregen een eeuw geleden namen als Betje, Kaatje, Nel, To, Trien of Saar. Heel lang zijn ook de -ke namen in geweest, Hanneke, Janneke, Anneke en Ineke of iets stoerder Hannie, Jannie, Annie en Ina.
Wat vertelt de SVB ons over de meisjes die in 2008 geboren zijn? Populair was Sophie, op twee Julia en daarna Lieke, Emma en Sanne. Sommige namen komen we ook weer tegen in 2015, maar de volgorde is veranderd. Op de eerste plek vinden we nu als grote stijger Emma, gevolgd door Julia die dus tweede bleef , Sophie, Mila en Anna.
Leuke namen, maar dat lijkt toch niet op de prachtige namen die de kinderen in de middeleeuwen kregen, maar die nu grotendeels in de vergetelheid zijn geraakt, al waren er ook toen al de nodige Willems, Dirken, Karels en Florissen te vinden.Wie op de middelbare school heeft zitten zuchten bij onder andere de verplichte Karel ende Elegast zal hieronder veel bekende namen tegenkomen.

Hoe zou je willen heten als je in 1200 was geboren?
Ik gooi die vraag zo maar eens in de groep. Maak hieronder een keus uit de middeleeuwse namen die gevonden zijn in de verhalen uit het gebied dat nu Nederland heet.
Als man kon je Evermoed heten of Griffioen, Dapper, Elegast of Eland, natuurlijk Floris of Ferguut, Fierabras, Haeck, Hamer of Havik. Ook vinden we Palmerijn, Herbaren, Kraft en Muloc. De voornaam Poes bestond ook, evenals Pelgrim en Paridaen. Rovere klonk ook erg stoer, evenals Storm en Wisent. Riddelof, Splinter, Troveis, Unarch en natuurlijk Valk
en Walewijn mochten er ook zijn. Dan is er nog een Ysoreit en de wat slappe voornaam Zoeteman.
En hoe zat het met de middeleeuwse dames? Daar zijn ook heel fraaie namen bij. De keus is wat minder groot dan bij de mannen maar zoek er maar eentje uit.
We beginnen met de stoere Ada. Dan Alvaradis en Avesolia. Natuurlijk Badelog, Duna en de beminnelijke Mabelia. Marzoeta en Rosafiere mogen er ook zijn, evenals de wijze Sapientia. Ook komt Sellaerne op de lijst en tot slot Ysaud en Isolde.
Dus: hoe zou je willen heten als je in 1200 zou zijn geboren en welke namen verdienen volgens jou een herkansing?

Sinds vandaag sneeuwt het weer tot januari bij Tagrijn. Als je je muis beweegt verandert de richting van de vlokjes!

Tja…

Best wel lang geleden dat hier wat verzamelde tjaatjes stonden. De jacht erop is de laatste maanden ook niet zo intensief geweest, maar we pikken vandaag ook die draad weer op. Er lag er nog eentje van Hanny. Zij ontdekte een nieuw fenomeen in Smallingerland. Het blad Breeduit heeft de primeur met een papieren krant waarop je kunt klikken:

Op teletekst was de opstelling van het voetbalelftal van Zuid Korea te lezen. Je zal toch maar een wedstrijd moeten verslaan.

Nog meer voetbal. Wie een voorhoedespeler zoekt met een lange trap naar voren:

Een Leids h.a.h. blaadje doet een opzienbarende mededeling:

Supermarkt Jumbo, lekker goedkoop, zegt men. OK, maar blijkens hun eigen etiketjes is het dan ook niet te vreten:

Daar zal Hans Klok blij mee zijn!

Zusje stuurde me deze uit dagblad Trouw. Je sterftekans verlagen met 40%…. Ik houd mijn kans om dood te gaan toch maar op 100%. Lijkt me vrij realistisch, alle nieuwe regeltjes van de WHO ten spijt.

Leuke conclusie… Vorm van beroepsdeformatie bij het Rode Kruis?

Niet erg vrouwvriendelijk van Universiteit Leiden. Moeten we hier raden hoe oud Ineke (al) is?

Ziet jij ook ergens een tjaatje. Laat het me dan weten!