Over hertjes, herdertjes en heerlijkheden

Tegen het eind van het jaar wordt het voor iedere blogger die het goed met de mensheid voor heeft, tijd voor een passende kerstgedachte. En dan daar achteraan natuurlijk de allerbeste wensen voor het komende jaar. Je ontkomt er niet aan. Ook de postbodes sjouwen zich weer tientallen breuken om jou namens de verzenders toch vooral hele fijne kerstdagen en het allerbeste voor het nieuwe jaar toe te wensen.  Vaak zijn het kaarten met kerstbomen die op het moment waarop de foto werd genomen nog fijn met z’n allen in het bos stonden, maar nu ontworteld in een warme huiskamer o zo gezellig op hun eind staan te wachten. Ook worden er meer dan anders ook duizenden andere bomen omgezaagd, maar die dienen om u via ongevraagd drukwerk alle heerlijkheden waarmee de supermarkten zijn volgestouwd smaakvol te presenteren.
Op je kerstkaarten van die leuke hertjes in de sneeuw. Foto nog net op tijd genomen, want ze zijn er, net als de kerstbomen, ook niet meer, maar maken onderdeel uit van uw viergangenkerstmenu.
Met een glas glühwein in de hand staan we bij de kerstboom lekker knus over die kleumende herdertjes  bij nachte in het veld te zingen. Bij nachte in de kou  hoor, vergeet dat niet. Best een zwaar leven, herder in Bethlehem. Zeker nu. Maar kom, laten we niet somberen en welgemoed op stap gaan om onze boodschappen voor de kerst en de jaarwisseling in te slaan. De economie trekt weer aan, dus vraag niet hoe het kan, maar profiteer ervan. Je stapt je Jumbo, je Lidl, je Appie of welke grootgrutter dan ook binnen en uit alle luidsprekers hoor je daar de hele dag ‘Nu sijt wellecome’ schallen. Deze uitnodigende welkomstgroet is pure noodzaak, want al die volgestouwde vakken worden we wel geacht met z’n allen in goed een week leeg te kopen en te eten. En dat doen we dan ook… Bedenk zelf maar eens waarom ik drie puntjes achter ‘ook’ heb gezet. (Heb je ook zo’n acceptgiro van Unicef in de bus gekregen?)

Maar al met al gaat het ons in dit land, ondanks ons aller kleingeestig gevit af en toe, behoorlijk goed in dit land. Wat kan ik u dan nog toewensen? Welke zinvolle gedachte kan ik nog toevoegen? Tja, ik hou het maar op de traditionele tekst.  Tot 2018!

 

Let it snow, let it snow…

De sint is weer naar Spanje vertrokken, dus is het centrum van de stad direct weer bomvol met kerstbomen, kerstguirlandes, kerstverlichting enz.enz. Tagrijn wil niet achterblijven en laat het niet alleen op zijn weblog sneeuwen, maar bezorgt u vandaag ook nog eens een vers pak sneeuw dat zondag vloksgewijs naar beneden kwam.  ‘Wat zal het nu mooi zijn in park Cronesteijn’, mompelde hij.  Pakte dus meteen zijn fototoestel maar vond, toen hij nog eens naar buiten keek, bij nader inzien (en dat kwam al vrij snel) het uitzicht vanuit zijn woning eigenlijk ook best de moeite waard…

HET IS KLAAR!

In augustus schreef ik dat het Amerikaanse Photobucket al mijn foto’s (zo’n 6800) op mijn weblog op zwart had gezet en dat ik ze kon terug krijgen als ik even ieder jaar zo’n kleine 400 dollar wilde overmaken.
Ammenooitniet dus. Je eerst een gratis account aanbieden en dan na elf jaar toeslaan. Gelukkig wist iemand daar wel een truc op te verzinnen. Op slimme wijze haalde hij al mijn geblokkeerde foto’s uit die Foto-emmer en plaatste die in een map bij mijn provider. Dat schijnt/blijkt dus te kunnen.
Maar nu moesten alle foto’s van al mijn logjes vanaf april 2006 dus opnieuw gecodeerd worden.  Hier is Tagrijn ijverig mee bezig geweest en hij gaf daaraan voorrang boven het plaatsen van nieuwe blogs. Want de dreiging dat die Amerikaantjes ook de oude codes definitief zouden verwijderen hing als een zwaard van Damocles boven mijn hoofd. En dan ben je dus écht alles kwijt.Daar sturen ze dus voortdurend mails over, terwijl dan weer tien dollar van de prijs wordt afgehaald.Maar ik ging ijverig door met hercoderen en vandaag, 7 december, 15.09 uur, een hele diepe zucht: KLAAR!
Even een korte adempauze en binnenkort dus weer verse blog verkrijgbaar bij Tagrijn!

 

Leiden weer groots ontzet

Op 2 en 3 oktober vierde Leiden weer uitbundig dat de Spanjaarden, die de stad tijdens de Tachtigjarige oorlog uithongerden, de schans bij Lammen in 1574 hals over kop verlieten uit angst voor de naderende watergeuzen en het stijgende water. Leiden dankte God, maar vooral de watergeuzen die voor de hongerige bevolking haring en wittebrood meebrachten. Nog ieder jaar wordt ’s morgens in de Waag gratis haring en wittebrood uitgedeeld. Nu niet aan de hongerigen maar aan iedere Leidenaar die van traditie houdt.

Een van de vaste onderdelen van de festiviteiten is de optocht. Het is een enorme prestatie van de Drie Octobervereeniging hiervoor ieder jaar weer een ander thema te bedenken. Dit jaar was de titel Parade Royale, een bonte stoet met fraai uitgedoste mensen en voertuigen die tal van beroemde parades en optochten uitbeeldden. Zo kwam binnen anderhalf uur het bloemencorso voorbij, het carnaval uit Venetië, de militaire parade, de Amsterdamse Canalparade, de Disney parade uit Disneyland, het carnaval van Rio, de Brabantse Carnavalsoptocht en de een eeuw geleden niet onomstreden balletvoorstelling Parade uit Parijs. Hieronder een fotoimpressie van een bijzonder geslaagde optocht.

De kermis was ook dit jaar weer druk en duur, maar dat mocht de pret niet drukken. Wanneer het geld op is, ga je gewoon even in de rij om wat geld uit de muur te halen.

Druk was het niet alleen op de kermis maar ook in de oude binnenstad. Evenals in de rest van het centrum waar men weer de handen vol had de zich langzaam voortbewegende menigte met behulp van borden met oplichtende mededelingen boven de straten in goede banen te leiden. Maar vanaf de grote taptoe die op 2 oktober ’s avonds al door de straten trekt en de reveille om 7 uur ’s morgens tot het vuurwerk om half twaalf ’s avonds waren er gelukkig maar weinig incidenten. De stad kan weer terugkijken op een meer dan geslaagd feest, waaraan de weergoden op een enkel buitje in de ochtenduren na, van harte meewerkten.

NB Dit was na een paar weken eindelijk weer een stukje. Met het hercoderen van de duizenden foto’s op mijn weblog vanaf april 2006 ben ik nu gevorderd tot eind maart 2010. Vier jaar hersteld dus. Nog even doorbijten dus…

Een tunnel voor de Kanaalweg

We hebben er lang op moeten wachten, maar afgelopen zaterdag konden wij als omwonenden enkele uren voordat het verkeer er gebruik van kon maken onder de nieuwe spoortunnel door aan de Kanaalweg in Leiden.
Hieronder eerst een foto van de weg die gedurende de bouw van de tunnel (vanaf mei vorig jaar) was afgesloten en er dus verlaten bij lag. Maar de fier wapperende vlaggen van de gemeente en Pro Rail tonen aan dat hier gewerkt werd.
 

Omdat de weg nu hellend is waren er meteen kinderen actief met rolschaatsen, fietsjes en skateborden. Voor een paar uur was de weg van hun. Maar zaterdagmiddag vanaf 13.00 uur mocht al het andere verkeer weer via de Kanaalweg onder het spoor door. Jarenlange verkeersellende met stoplichten en ongelukken bij de bewaakte spoorwegovergang is voorgoed voorbij. En ook wij zijn verlost van al het verkeer dat langs ons complex werd geleid.

Als je goed kijkt zie je rechts nog net de trein die over de tunnel is gereden.

Terzijde: De foto-ellende op dit weblog (met hartelijke dank aan Photobucket), wordt met succes bestreden. Door de oude codes te vervangen door een nieuwe (zie vorig log) komen langzaamaan alle foto’s weer terug. Er wordt dagelijks aan gewerkt. Van de naar schatting 8000 foto’s die sinds april 2006 werden geplaatst zijn er al heel wat terug. Ik ben  begonnen met april 2006 en nu gevorderd tot maart 2009. Nog wel wat te doen dus. Maar af en toe laat ik hier nog wel wat van me horen.</sp

Werk in uitvoering enzovoort

Een mens kan het er maar druk mee hebben. Met dingen die een ander voor je bedacht heeft en waar je tegen wil en dank aan mee moet werken.
Vanaf april 2006 pen ik hier regelmatig mijn zielenroerselen neer. Daar is niets mis mee. Maar wel met de plaatjes die ik daar dan bij zet. Begin juli zei ik al dat Photobucket, die Amerikaanse emmer waarin ik al mijn foto’s dumpte, heeft bedacht dat ik voor dat bewaren voortaan maar 400 dollar per jaar moet gaan betalen.
Om me hiertoe te dwingen hebben ze alle bijna 8000 foto’s die ik in de loop der jaren hier heb geplaatst op zwart gezet tot ik over de brug kom. Ammehoela, waar dat ding dan ook mag zitten.  De laatste jaren gaat het plaatsen van foto’s ook prima bij WordPress zelf, maar als ook deze Amerikaantjes Europeaantjes gaan pesten, ben ik die ook kwijt.
Gelukkig zijn er mensen die veel en veel meer snappen van dit soort zaken en dus ben ik daardoor in staat mijn foto’s terug te krijgen door gebruik te maken van mijn account bij de provider en daar de boel te dumpen.  Ik vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan. (Dus svp geen vragen hierover want ik kan het ook niet precies uitleggen.)
Nu ben ik dus bezig om alle codes van alle foto’s  op de HTML-pagina’s vanaf 2006  mijn weblog te wijzigen in die van hun nieuwe onderkomen.  Ben nu gevorderd tot augustus 2007.  A hell of a job dus, want de eerste jaren blogde ik dagelijks, maar het is de moeite waard. De zwarte photobucketblokken verdwijnen als sneeuw voor de zon en mijn plaatjes verschijnen weer.
Zo, en nu ga ik weer snel verder met delete en vervang!

Druk, druk, druk…

Helaas deze week wegens nogal druk druk druk geen nieuw stukje.

Bovendien nogal de pé in omdat Photobucket zonder enige vooraankondiging alle foto’s van 2006 tm 2014 van mijn weblog heeft verwijderd. Dit wegens plotseling gewijzigde voorwaarden. Ik kan ze terugkrijgen tegen betaling van 399,99 dollar per jaar. En daar heeft Tagrijn toevallig geen zin in…

 

Leidse Lakenfeesten 2017

De Lakenfeesten zijn ook weer voorbij. Tijdens dit jaarlijkse gebeuren dat drie dagen duurt, werd dit jaar uiteraard meerdere malen stilgestaan bij een van de grote animators van de feesten Aad van der Luit die enkele maanden geleden overleed. Vooral als groot inspirator van de peurbakkentocht was hij van groot belang.
Het feest kent meerdere onderdelen: behalve de veel publiek trekkende peurbakkentocht was er een nostalgische kinderkermis op het Steenschuur, een zomerkermis op de Beestenmarkt, Leiden Culinair op de Kaasmarkt, een Gouden Eeuwmarkt in het van der Werfpark, een kunstweekend op de Hooglandse kerkgracht, Dragonboatraces in de Rijn bij de Apothekersdijk, een Curiosamarkt op de Breestraat, een Hollandse avond op het Stadhuisplein, een Kinderplein bij het Gerecht en natuurlijk weer het grote straatmuzikantenfestival met de strijd om de Gouden Pet, waaraan dit jaar maar liefst veertig groepen of eenlingen uit heel Nederland optraden op diverse lokaties rond de Nieuwe Rijn. En dat alles samengebald in drie overvolle dagen.
Er kon dus weer naar hartenlust gefotografeerd worden, al moet ik bekennen dat ik lang niet alle onderdelen heb bezocht.
Hieronder een impressie van zondag.

Het was nergens echt druk. Het druilerige weer was hier natuurlijk wel debet aan. Vanuit het Van der Werfpark een blik op de nostalgische kinderkermis op het Steenschuur.

In het park zelf de Gouden Eeuwmarkt. Een blik op enkele kramen.

Op de Breestraat weinig bezoek voor de curiosahandelaren. Dat was andere jaren wel anders.

En dat gold helaas ook voor de kramen waar kunstenaars hun kunst probeerden te slijten.

 De meeste belangstelling ging uit naar de straatmuzikanten. Er waren dit jaar veertig deelnemende groepen. Twee foto’s van de groep 8 meter Meid met hilarische zang en acts in het genre filmmuziek. Vooral een van de danseressen met originele outfit trok de aandacht.

 Het Duo Refined bracht akoestische filmmuziek.

Op de Korenbeursbrug stond het trio Palaver. Het leven en de liefde vormden hun repertoire, soms in eigen vertaling van Franse chansons.

 Op de Nieuwe Rijn speelde een groepje jonge saxofonisten met de naam Take 4 goed en zeer gedisciplineerd hun repertoire.

Tot slot het illustere oerleidse duo de Koekeroekoos. De twee mannen verbaasden met hun originele wel zeer Leidstalige liederen. Op de achtergrond een stukje meezingrefrein. Het hing er niet voor niets want het publiek ging er graag in mee.

Bijenmarkt bij Volkenkunde

Twee weken geleden waren de bijen weer geland in Leiden. De bijenmarkt was jaren her nog een publiekstrekker van jewelste. Op het terrein van de Sterrenwacht aanleunend tegen de Hortus Botanicus was het altijd gezellig druk.Imkers toonden vol trots hun bijenvolken en natuurlijk was alles wat maar enigszins met bijen te maken had, te koop.
Om niet geheel duidelijke redenen werd de markt in 2008 verplaatst naar een paar bijvelden van de sportvereniging Trigon aan de Zoeterwoudsesingel. In één klap was de gezellige sfeer eruit.

De laatste jaren heeft de markt een plek gevonden op het terrein voor het museum Volkenkunde. En ja, er was een klompenmaker en een mandenmaker. En er was traditionele oudhollandse muziek met oude instrumenten en uitgevoerd in onduidelijke klederdracht. Maar nee, het was het toch niet daar… De imkers hadden dat waarschijnlijk ook wel door, want het aantal met bijenvolken was minimaal.

Dus Tagrijn keek er even rond, maakte wat foto’s, kocht toch maar een potje honing en stak toen snel de Steenstraat over om een plekje te zoeken op het terras van Van der Werff.

Cabomba

Na de zoveelste fotosafari door eigen stad streek ik een paar dagen geleden neer op een van de weinige vrije stoelen op een bootterras in de Nieuwe Rijn. Een vlotte bediening zorgde ervoor dat ik al snel iets te drinken kreeg.
Ik besloot net wat foto’s te gaan bekijken en keek op het schermpje van het toestel toen een doffe plof op de stoel tegenover mij verraadde dat er iemand ongevraagd tegenover me was gaan zitten. Niet vreemd, want er waren geen andere vrije plekken meer.
Doorgaans klinkt er dan een ‘goedenmiddag, vindt u het goed dat ik hier ook even ga zitten’, maar deze man introduceerde zich met: ‘u mag wel uitkijken’.
Ik keek hem vragend aan. ‘Ja’, vervolgde hij, ‘want u zit zo dicht op het randje van de boot. En tja, als u in de plomp valt…’
‘Dan word ik nat’, vulde ik aan.
‘Dat is echt het ergste nog niet, meneer. Maar daar dreigt de cabomba…’ Hij keek erbij of hij hoopte dat dit zo snel mogelijk zou gebeuren. Maar och, de cabomba. En wat dan nog?
‘U weet hopelijk toch wel wat dat is, hè?’
Ik wist het niet, maar wilde dat liever niet laten merken, want ik had geen trek in de wijsneuzerige uitlegdrift van de man. Zo’n figuur die het van groot belang vindt dat hij op deze wereld aanwezig is. Maar: ‘Dat weet je niet hè?’
Oei, de tutoyeertour, nu uitkijken… ‘Kijk, de cabomba is een waterplant en niet zo’n minkukeltje uit een aquarium van Stol hier tegenover, maar echt een joekel. Met lange, gevaarlijke groene slijmerige tentakels en die trekken je zo naar de bodem van de Rijn. En dan kun je misschien nog net dag zeggen met je handje, maar dat kan niemand zien. Zou toch zonde zijn’.
Het klonk onheilspellend en even zag ik het beeld voor me dat die groene grijpers me langzaam naar beneden trokken, terwijl de mensen op de boot luid lachend toekeken, dachten dat ik een kunstje deed en dat ik straks ongetwijfeld met de pet zou rond gaan. Maar ik vermande me en zocht naar het juiste weerwoord. Helaas, hij was me voor.
‘En wat zo vreemd is: die Wilders verzet zich tegen de komst van vluchtelingen uit allerlei Verweggistannen, maar over die cabomba die weet ik veel waar vandaan komt, zegt ie niks. Exoten noemen ze dat. Wist u niet, hè? Stond van de week nog in de krant: gevaar cabomba wordt onderschat. Zulke vreemdelingen mogen allemaal maar vrij ons land binnenkomen. Ben je hier wel eens het Van der Werffpark in gelopen? Honderden halsbandparkieten. Komen uit de Himalaya. Rare schildpadden, tijgermuggen en niet te vergeten de rode waternavel. Mag allemaal maar ons land in. Welja, jongens, sinterklaasje kom maar binnen met je knecht. Want we zijn immers een gastvrij land.  Zo is ons regeringsbeleid. En die cabomba en dat andere tuig, grote bedreigingen voor onze samenleving,  laten ze met rust. Zo wordt ons land straks overgenomen, niet door robots maar door waterplanten. Let op mijn woorden’.
‘Wie had dat ooit kunnen denken’, zei ik. Ik wenkte de bediening en rekende af. Toen ik terug naar huis liep, bedacht ik me opeens dat een kabinetsformatie best wel eens zou kunnen stuklopen op de cabombabestrijding. Want dat zou Klaver nooit kunnen uitleggen aan zijn achterban.