Een tunnel voor de Kanaalweg

We hebben er lang op moeten wachten, maar afgelopen zaterdag konden wij als omwonenden enkele uren voordat het verkeer er gebruik van kon maken onder de nieuwe spoortunnel door aan de Kanaalweg in Leiden.
Hieronder eerst een foto van de weg die gedurende de bouw van de tunnel (vanaf mei vorig jaar) was afgesloten en er dus verlaten bij lag. Maar de fier wapperende vlaggen van de gemeente en Pro Rail tonen aan dat hier gewerkt werd.
 

Omdat de weg nu hellend is waren er meteen kinderen actief met rolschaatsen, fietsjes en skateborden. Voor een paar uur was de weg van hun. Maar zaterdagmiddag vanaf 13.00 uur mocht al het andere verkeer weer via de Kanaalweg onder het spoor door. Jarenlange verkeersellende met stoplichten en ongelukken bij de bewaakte spoorwegovergang is voorgoed voorbij. En ook wij zijn verlost van al het verkeer dat langs ons complex werd geleid.

Als je goed kijkt zie je rechts nog net de trein die over de tunnel is gereden.

Terzijde: De foto-ellende op dit weblog (met hartelijke dank aan Photobucket), wordt met succes bestreden. Door de oude codes te vervangen door een nieuwe (zie vorig log) komen langzaamaan alle foto’s weer terug. Er wordt dagelijks aan gewerkt. Van de naar schatting 8000 foto’s die sinds april 2006 werden geplaatst zijn er al heel wat terug. Ik ben  begonnen met april 2006 en nu gevorderd tot maart 2009. Nog wel wat te doen dus. Maar af en toe laat ik hier nog wel wat van me horen.</sp

Advertenties

Werk in uitvoering enzovoort

Een mens kan het er maar druk mee hebben. Met dingen die een ander voor je bedacht heeft en waar je tegen wil en dank aan mee moet werken.
Vanaf april 2006 pen ik hier regelmatig mijn zielenroerselen neer. Daar is niets mis mee. Maar wel met de plaatjes die ik daar dan bij zet. Begin juli zei ik al dat Photobucket, die Amerikaanse emmer waarin ik al mijn foto’s dumpte, heeft bedacht dat ik voor dat bewaren voortaan maar 400 dollar per jaar moet gaan betalen.
Om me hiertoe te dwingen hebben ze alle bijna 8000 foto’s die ik in de loop der jaren hier heb geplaatst op zwart gezet tot ik over de brug kom. Ammehoela, waar dat ding dan ook mag zitten.  De laatste jaren gaat het plaatsen van foto’s ook prima bij WordPress zelf, maar als ook deze Amerikaantjes Europeaantjes gaan pesten, ben ik die ook kwijt.
Gelukkig zijn er mensen die veel en veel meer snappen van dit soort zaken en dus ben ik daardoor in staat mijn foto’s terug te krijgen door gebruik te maken van mijn account bij de provider en daar de boel te dumpen.  Ik vraag niet hoe het kan maar profiteer ervan. (Dus svp geen vragen hierover want ik kan het ook niet precies uitleggen.)
Nu ben ik dus bezig om alle codes van alle foto’s  op de HTML-pagina’s vanaf 2006  mijn weblog te wijzigen in die van hun nieuwe onderkomen.  Ben nu gevorderd tot augustus 2007.  A hell of a job dus, want de eerste jaren blogde ik dagelijks, maar het is de moeite waard. De zwarte photobucketblokken verdwijnen als sneeuw voor de zon en mijn plaatjes verschijnen weer.
Zo, en nu ga ik weer snel verder met delete en vervang!

Druk, druk, druk…

Helaas deze week wegens nogal druk druk druk geen nieuw stukje.

Bovendien nogal de pé in omdat Photobucket zonder enige vooraankondiging alle foto’s van 2006 tm 2014 van mijn weblog heeft verwijderd. Dit wegens plotseling gewijzigde voorwaarden. Ik kan ze terugkrijgen tegen betaling van 399,99 dollar per jaar. En daar heeft Tagrijn toevallig geen zin in…

 

Leidse Lakenfeesten 2017

De Lakenfeesten zijn ook weer voorbij. Tijdens dit jaarlijkse gebeuren dat drie dagen duurt, werd dit jaar uiteraard meerdere malen stilgestaan bij een van de grote animators van de feesten Aad van der Luit die enkele maanden geleden overleed. Vooral als groot inspirator van de peurbakkentocht was hij van groot belang.
Het feest kent meerdere onderdelen: behalve de veel publiek trekkende peurbakkentocht was er een nostalgische kinderkermis op het Steenschuur, een zomerkermis op de Beestenmarkt, Leiden Culinair op de Kaasmarkt, een Gouden Eeuwmarkt in het van der Werfpark, een kunstweekend op de Hooglandse kerkgracht, Dragonboatraces in de Rijn bij de Apothekersdijk, een Curiosamarkt op de Breestraat, een Hollandse avond op het Stadhuisplein, een Kinderplein bij het Gerecht en natuurlijk weer het grote straatmuzikantenfestival met de strijd om de Gouden Pet, waaraan dit jaar maar liefst veertig groepen of eenlingen uit heel Nederland optraden op diverse lokaties rond de Nieuwe Rijn. En dat alles samengebald in drie overvolle dagen.
Er kon dus weer naar hartenlust gefotografeerd worden, al moet ik bekennen dat ik lang niet alle onderdelen heb bezocht.
Hieronder een impressie van zondag.

Het was nergens echt druk. Het druilerige weer was hier natuurlijk wel debet aan. Vanuit het Van der Werfpark een blik op de nostalgische kinderkermis op het Steenschuur.

In het park zelf de Gouden Eeuwmarkt. Een blik op enkele kramen.

Op de Breestraat weinig bezoek voor de curiosahandelaren. Dat was andere jaren wel anders.

En dat gold helaas ook voor de kramen waar kunstenaars hun kunst probeerden te slijten.

 De meeste belangstelling ging uit naar de straatmuzikanten. Er waren dit jaar veertig deelnemende groepen. Twee foto’s van de groep 8 meter Meid met hilarische zang en acts in het genre filmmuziek. Vooral een van de danseressen met originele outfit trok de aandacht.

 Het Duo Refined bracht akoestische filmmuziek.

Op de Korenbeursbrug stond het trio Palaver. Het leven en de liefde vormden hun repertoire, soms in eigen vertaling van Franse chansons.

 Op de Nieuwe Rijn speelde een groepje jonge saxofonisten met de naam Take 4 goed en zeer gedisciplineerd hun repertoire.

Tot slot het illustere oerleidse duo de Koekeroekoos. De twee mannen verbaasden met hun originele wel zeer Leidstalige liederen. Op de achtergrond een stukje meezingrefrein. Het hing er niet voor niets want het publiek ging er graag in mee.

Bijenmarkt bij Volkenkunde

Twee weken geleden waren de bijen weer geland in Leiden. De bijenmarkt was jaren her nog een publiekstrekker van jewelste. Op het terrein van de Sterrenwacht aanleunend tegen de Hortus Botanicus was het altijd gezellig druk.Imkers toonden vol trots hun bijenvolken en natuurlijk was alles wat maar enigszins met bijen te maken had, te koop.
Om niet geheel duidelijke redenen werd de markt in 2008 verplaatst naar een paar bijvelden van de sportvereniging Trigon aan de Zoeterwoudsesingel. In één klap was de gezellige sfeer eruit.

De laatste jaren heeft de markt een plek gevonden op het terrein voor het museum Volkenkunde. En ja, er was een klompenmaker en een mandenmaker. En er was traditionele oudhollandse muziek met oude instrumenten en uitgevoerd in onduidelijke klederdracht. Maar nee, het was het toch niet daar… De imkers hadden dat waarschijnlijk ook wel door, want het aantal met bijenvolken was minimaal.

Dus Tagrijn keek er even rond, maakte wat foto’s, kocht toch maar een potje honing en stak toen snel de Steenstraat over om een plekje te zoeken op het terras van Van der Werff.

Cabomba

Na de zoveelste fotosafari door eigen stad streek ik een paar dagen geleden neer op een van de weinige vrije stoelen op een bootterras in de Nieuwe Rijn. Een vlotte bediening zorgde ervoor dat ik al snel iets te drinken kreeg.
Ik besloot net wat foto’s te gaan bekijken en keek op het schermpje van het toestel toen een doffe plof op de stoel tegenover mij verraadde dat er iemand ongevraagd tegenover me was gaan zitten. Niet vreemd, want er waren geen andere vrije plekken meer.
Doorgaans klinkt er dan een ‘goedenmiddag, vindt u het goed dat ik hier ook even ga zitten’, maar deze man introduceerde zich met: ‘u mag wel uitkijken’.
Ik keek hem vragend aan. ‘Ja’, vervolgde hij, ‘want u zit zo dicht op het randje van de boot. En tja, als u in de plomp valt…’
‘Dan word ik nat’, vulde ik aan.
‘Dat is echt het ergste nog niet, meneer. Maar daar dreigt de cabomba…’ Hij keek erbij of hij hoopte dat dit zo snel mogelijk zou gebeuren. Maar och, de cabomba. En wat dan nog?
‘U weet hopelijk toch wel wat dat is, hè?’
Ik wist het niet, maar wilde dat liever niet laten merken, want ik had geen trek in de wijsneuzerige uitlegdrift van de man. Zo’n figuur die het van groot belang vindt dat hij op deze wereld aanwezig is. Maar: ‘Dat weet je niet hè?’
Oei, de tutoyeertour, nu uitkijken… ‘Kijk, de cabomba is een waterplant en niet zo’n minkukeltje uit een aquarium van Stol hier tegenover, maar echt een joekel. Met lange, gevaarlijke groene slijmerige tentakels en die trekken je zo naar de bodem van de Rijn. En dan kun je misschien nog net dag zeggen met je handje, maar dat kan niemand zien. Zou toch zonde zijn’.
Het klonk onheilspellend en even zag ik het beeld voor me dat die groene grijpers me langzaam naar beneden trokken, terwijl de mensen op de boot luid lachend toekeken, dachten dat ik een kunstje deed en dat ik straks ongetwijfeld met de pet zou rond gaan. Maar ik vermande me en zocht naar het juiste weerwoord. Helaas, hij was me voor.
‘En wat zo vreemd is: die Wilders verzet zich tegen de komst van vluchtelingen uit allerlei Verweggistannen, maar over die cabomba die weet ik veel waar vandaan komt, zegt ie niks. Exoten noemen ze dat. Wist u niet, hè? Stond van de week nog in de krant: gevaar cabomba wordt onderschat. Zulke vreemdelingen mogen allemaal maar vrij ons land binnenkomen. Ben je hier wel eens het Van der Werffpark in gelopen? Honderden halsbandparkieten. Komen uit de Himalaya. Rare schildpadden, tijgermuggen en niet te vergeten de rode waternavel. Mag allemaal maar ons land in. Welja, jongens, sinterklaasje kom maar binnen met je knecht. Want we zijn immers een gastvrij land.  Zo is ons regeringsbeleid. En die cabomba en dat andere tuig, grote bedreigingen voor onze samenleving,  laten ze met rust. Zo wordt ons land straks overgenomen, niet door robots maar door waterplanten. Let op mijn woorden’.
‘Wie had dat ooit kunnen denken’, zei ik. Ik wenkte de bediening en rekende af. Toen ik terug naar huis liep, bedacht ik me opeens dat een kabinetsformatie best wel eens zou kunnen stuklopen op de cabombabestrijding. Want dat zou Klaver nooit kunnen uitleggen aan zijn achterban.

De Stijl in Openluchtmuseum De Lakenhal

Evenals veel voorbijgangers waren er maar weinig lezers die enthousiast konden worden over de op de Stijlgroep geïnspireerde beelden op de Hooglandse Kerkgracht in Leiden die twee weken geleden op dit weblog stonden. Voor deze beelden had de gemeente een aantal jonge kunstenaars uitgenodigd een op De Stijl geïnspireerd werk te maken.

Stedelijk Museum De Lakenhal heeft het totaal anders aangepakt. Wegens verbouwing zal dit museum geruime tijd zijn gesloten, maar men meende toch niet te kunnen voorbijgaan aan het Stijljaar. Dus dan maar in de open lucht.

In de jaren 1917 tot 1931 zorgde De Stijl voor een radicale verandering die overal in de wereld in vele vormen tot uiting zou komen. Zowel in de industrie als in de architectuur zorgde De Stijl voor een nieuw uiterlijk in gebouwen, meubels, kleding en reclame. Zonder het te beseffen had iedereen op een gegeven moment wel iets van de Stijl in huis. Zo ontstond een wereldwijd netwerk van deze kunstenaars. De Leidse Lakenhal verzamelde twintig van deze kunstwerken uit alle windstreken van de wereld. Ze zijn nu te zien op het prachtige Pieterskerkhof in Leiden. Een plein vol geometrische figuren en niet uitsluitend in de drie primaire kleuren.

De gratis toegankelijke expositie ‘100 jaar na De Stijl’ is nog tot en met 27 augustus te zien.

.

Loop je daarna de Muskadelsteeg door dan kom je op het Gerecht. Met het oude Gravensteen als achtergrond is hier een maquette nagebouwd van Theo van Doesburgh.

Honderd jaar De Stijl

Door alle aandacht via pers en tv kan het je bijna niet zijn ontgaan: De Stijl werd een eeuw geleden opgericht. Aanvankelijk werd er wat schouderophalend op deze internationale kunstbeweging gereageerd. Wat een onzin al die meetkundige figuren in simpele kleuren. Maar al snel won deze frisse wind toch terrein, niet alleen in kunstuitingen maar ook en vooral in de industrie. Kunstenaars als Mondriaan, Rietveld (zijn beroemde stoel), Van Doesburg en Van der Leck werden internationaal erkend als grootheden. Omdat Leiden de geboorteplek is van deze beweging (hier richtte Mondriaan en Van Doesburg het blad De Stijl op) pakt de stad dit jaar groot uit met een bijlage van twaalf pagina’s in alle grote landelijke dagbladen met de titel Leiden viert De Stijl.
Al is er tot dusver nog niet veel van de Stijl te zien in de stad. Het omslag van het eerste nummer van het blad De Stijl is aangebracht in de bestrating van het Kort Galgewater tegenover het huis van Van Doesburg en sinds een aantal jaren staat het kantoor van verzekeraar Achmea op het Stationsplein.

Maar de door Van Doesburg voor Leiden ontworpen fontein is pas vanaf 23 september op de kruising Morssingel/Stationsplein, te zien. De oude meelfabriek zou in Mondriaanstijl worden overgeschilderd, maar toen ik op Hemelvaartsdag toevallig over de Zijlsingel fietste, zag ik daar nog steeds alleen de twee kwadraten van Lissitsky.

Veel winkels in Leiden hebben hun etalages al aangepast met de Stijlfiguren. Het boekenantiquariaat Klikspaan aan de Nieuwstraat haalden zijn Stijlboeken uit de kast en zette ze voor het raam.

Sinds 18 mei is op de Hooglandse Kerkgracht de openluchttentoonstelling Raakvlakken te zien. Een aantal jonge kunstenaars hebben opdracht gekregen een kunstwerk te ontwerpen dat raakvlakken toont met De Stijl.  Ik ben er dus gaan kijken. Ook een aantal Japanse jongeren liep er, gewapend met fototoestellen, rond te kijken. Af en toe luid schaterend en schouderophalend en mij een plaatsvervangend schaamtegevoel bezorgend.
Toch laat ik een aantal van deze kunstwerken zien. Vaak vond ik de relatie met De Stijl niet, soms was het overduidelijk. Slechts enkele werken konden me echt een beetje boeien. Al bekruipt me dan toch vaak een schuldgevoel, want ach, ze hebben toch hun best erop gedaan. Als het maar met geestdrift is gemaakt.
En over mooi en lelijk valt te twisten. Ik plaats er hieronder een aantal. Oordeel zelf.

Een slaapverwekkende zwerftocht

Vandaag nodig ik je uit voor een slaapverwekkende zwerftocht door ons land waarbij je je wandelschoenen niet aan maar uit moet trekken. Het is een medicijn dat niet in het pakket van je zorgverzekeraar is opgenomen maar ook niet je voorraadje melatonine aantast. Het is een gratis remedie tegen slapeloosheid. Niet dat ik er zelf veel last van heb. Vroeger dacht ik altijd: ‘Later, als ik groot ben, kan ik lekker de hele nacht in bed liggen lezen.’ Want waarom je tijd verdoen in bed als je ook kunt verliezen in de spannendste avonturen. Toch is dat er nooit van gekomen. Ik ga nu meestal ergens in de kleine uurtjes naar bed en val dan bijna altijd snel in slaap. Maar lukt het eens een keer niet dan maak ik gebruik van de hiervoor genoemde remedie en echt, dat werkt als een speer. In ieder geval beter dan het beroemde schaapjes tellen. Want bij mij struikelde er dan altijd een over een hekje en dan buitelde de hele kudde eroverheen. Echt weer iets voor mij om net de domste kudde uit te zoeken. ‘Kun je dat ook al niet?’, brieste de herder dan. Maar ja, ik had mijn ogen dicht, bovendien een lichte vorm van nachtblindheid en kon het dus niet zo goed meer zien allemaal. De herder was helaas nooit gevoelig voor die argumenten en trok verder over de grote stille heide. Ik moest dus iets anders bedenken om in slaap te vallen.
Vroeger was er op de radio een spelletje dat, dacht ik, Haak In heette en waarbij je de laatste letters (minimaal twee) van een woord moest gebruiken als begin van een volgend woord. De kunst was zo ver mogelijk te komen. Dus: weblog, logboek, boekomslag, slagroom, roomkaas enzovoort. Maar veel uitdagender en lastiger  is natuurlijk om een onderwerp te kiezen, bijvoorbeeld Nederlandse plaatsnamen.
Laten we dat eens proberen. Je kunt natuurlijk beginnen met de plaats die je zelf wilt, maar bij Alkmaar begon de victorie dus die stad nemen we vandaag maar eens als startpunt. We proberen zo ver mogelijk te komen en twee keer dezelfde plaats mag niet. Daar gaan we. Alkmaar – Aarlanderveen – Veendam – Amsterdam – Damwoude – Oude Pekela – Laren – Renswoude – Woudenberg – Bergen – Gennep – Epen – Enkhuizen -Enschede -Denekamp – Kampen – ….. enzovoort. Slaap je al bijna? Prima, zie je wel dat het werkt!
Waarschuwing: wie wil beginnen met Tuitjenhorn (je weet maar nooit) of Maastricht valt niet in slaap maar komt van een koude kermis thuis.

Rectificatie: Vorige week schreef ik dat WordPress afbeeldingen die naar hun mening aanstootgevend zijn, verwijderde. Dit wordt echter niet door WordPress gedaan, maar door Photobucket.

MORE: Modern Realisme in Gorssel

Sinds kort is in het Gelderse dorpje Gorssel in het vroegere gemeentehuis het museum MORE gevestigd. Het herbergt schilderijen die samen de grootste verzameling werken van modern realisme vormen. De verzameling is verworven door Hans Melcher en is grotendeels afkomstig uit de collectie van het museum van Dirk Scheringa.
Naast de vaste collectie waarin de kunst van onder andere de grote vijf van het neorealisme is te vinden (Willink, Koch, Hynckes, Ket en Schuhmacher) zijn er ook wisselende exposities.

Bij mijn bezoek was dat het werk van de Berlijnse kunstenaar Johannes Grützke (1937). Hierboven zijn bekende zelfportret en hieronder nog een aantal van zijn werken. Omdat WordPress heel goed is in het verwijderen van afbeeldingen met expliciet bloot (een schilderij van Rubens werd ooit om die reden van dit blog verwijderd) toon ik geen werken met fors uitgestalde mannelijke zaken. (Wie het werk van Lucien Freud kent, begrijpt wat ik bedoel.)

Tot slot nog een paar werken uit de vaste collectie.

Sal Meijer (1877-1965) die zeer detaillistische stadsgezichten schilderde. Hierboven Delft.

Jan Mankes – bomenrij

Wim Schuhmacher – vrouwenportret

Carel Willink: de zeppelin

Edgar Fernhout – portret van Charley Toorop

Deze expositie is nog tm 11 juni te zien. MK is geldig maar met toeslag van drie euro.

(De afbeeldingen hierboven zijn foto’s die ik in het museum van de werken heb gemaakt en met een fotobewerkingsprogramma ‘uit de lijst zijn gesneden.’ Daardoor komen sommige werken helaas wat flets over.)