Circus Knie

 

 Hooggeëerd publiek, hartelijk welkom in circus Knie. Maak u op voor een spetterende show, met grappen en grollen die niet als zodanig bedoeld zijn, vol met vele decorwisselingen die u op het verkeerde been zetten, en dat allemaal opdat u zich een beetje in mijn situatie kunt verplaatsen.

Laat ik eerst even uitleggen waarom ik dat doe. Zo af en toe krijg ik in mijn mailbox of via een reactie op mijn weblog de vraag toegeworpen: waar is Tagrijn toch gebleven? Want oei, doodse stilte na 8 maart. Terechte vraag. Al is het antwoord verbluffend simpel. Geheel tegen mijn zin ben ik namelijk onbezoldigd medewerker geworden van Circus Knie. U moet daarbij vooral niet denken aan het onvolprezen Zwitserse circus dat dit jaar een eeuw bestaat.

Ruim anderhalf jaar geleden is er in opdracht van mijn huisarts een kiekje van mijn rechterknie gemaakt. Niet voor de leuk of voor haar plaatjesverzameling maar omdat ik last van dat ding had en heb. Haar conclusie staat me niet meer helemaal helder voor de geest, maar waarschijnlijk vond zij een ingreep toen nog niet zo noodzakelijk. Ik had wat pijn, maar het was nog draaglijk, al hield het niet over. Totdat de toestand begin dit jaar snel verslechterde. Opnieuw de gang naar de huisarts en opnieuw een foto gemaakt. ‘Ziet er nog net zo uit als op die foto van anderhalf jaar geleden’, concludeerde ze. Dat schoot dus ook niet op.

Want alles goed en wel, er moet dus wel wat gebeuren. Dan maar een fysiotherapeute gebeld en daar flink aan de slag met oefeningen om de knie sterker te maken voor een eventuele operatie. Want dat had deze dame al heel snel gezien. Het klopte: de knie werd wat sterker maar ik niet. De pijn nam daardoor verder toe en mijn gewicht af. Dus stopte ik met de oefeningen. Terug naar huisarts en een verwijzing gevraagd. Uiteindelijk kwam ik zo toch bij een orthopedisch chirurg  terecht. Weer scans en foto’s, maar deze man was er zeer gedecideerd over: daar moet een nieuwe knie in. Wachttijd gemiddeld vijf maanden. Tel uit je winst…  Maar hij beloofde te kijken of het in mijn geval niet wat sneller kon. Tot mijn stomme verbazing werd ik al na een paar dagen gebeld: operatie op 22 juli! Maar eerst wel even wat onderzoekjes.  Eindelijk! Want ik wil weer kunnen fietsen, lopen en autorijden. Dat laatste is al lange tijd onmogelijk omdat ik de bewuste knie inmiddels niet meer kan buigen. Vervoer vindt daardoor plaats door een zeer geduldige chauffeuse die me tig keren van het ene naar het andere ziekenhuis rijdt, terwijl ik achterin lig. (Handigheidje: vuilniszak op de achterbank, erop gaan zitten en halfliggend naar achteren glijden) .Ook geen sinecure want de Rijn loopt dwars door Leiden; ik woon ten zuiden van de Rijn en het ziekenhuis staat aan de andere kant. En als de brug dan enkele maanden wegens werkzaamheden is gesloten, of beter gezegd open staat, betekent dus dat je steeds een paar kilometer moet omrijden. Waar dan natuurlijk steevast files staan.
Nog meer Tagrijn? Ja, want wie denkt dat je zomaar kan worden geopereerd slaat de plank volkomen mis. Eerst maar eens HB prikken, want dat moet voor een operatie toch wel rond de 8 zijn. Het was slechts 6.2.  Veel te laag. Maar de oplossing was nabij: dan krijgt u toch gewoon een ijzerinfuus in uw aderen. Tagrijn als ijzervreter. Prettig geregeld en daarna hoera: 7.1, weliswaar nog niet voldoende maar een mens kan natuurlijk niet alles meteen maar krijgen zoals hij het hebben wil, sprak hij licht cynisch. Dan nog maar zo’n zakje, vond de internist. Welja joh, gooi maar vol met super.

Al vroeg de man zich terecht af hoe dat kon: zo’n laag HB. Daarom volgt nu in oktober toch voor alle zekerheid ook nog maar even een scopie van darm en maag: nachtje in het ziekenhuis, roesje en onderzoek. ‘Als u lekkende bloedvaatjes hebt, kunnen we die dingen gelijk even dichtschroeien, hoor.’ Klinkt goed; dank u wel voor de service.  Send in the clowns…

‘Zo, en nu moet u ook nog even een verklaring van uw tandarts hebben dat er niets met uw gebit aan de hand is, want als u een bacteriële infectie oploopt na de operatie zijn de rapen gaar.’ Dus op naar de tandarts. Die was voor mij als gevolg van mijn knieleed onbereikbaar omdat ik in die praktijk de trap niet meer op en af kon. Dus ook nog maar even andere tandarts gezocht en het mag een godswonder heten dat ik die vrij snel vond. Wonderen bestaan dus wel degelijk. Zij ontdekte helaas meer dan me lief was: namelijk dat twee kiezen in het ondergebit ontstoken waren en verwijderd moesten worden. Heeft de vorige tandarts het nooit over gehad. Nieuwe bezems vegen schoon. Kettingreactie: aan die twee kiezen hangt een frame. Dat na het trekken van die kiezen zinloos is  geworden.  ‘Daar moeten we dus nog even twee implantaten aanbrengen. En gaat u dan ook nog even langs de mondhygiëniste.”  Hoera, het kan gewoon niet op. Wat een verwennerij: zoveel aftrekposten heb ik nog nooit voor de belasting gehad. Deze dame heeft me vervolgens enthousiast met haar griezelige enge tangetjes, schrapertjes en  borsteltjes  bewerkt en leerde me en passant  hoe ik mijn tandjes moest poetsen. Want daar had ik natuurlijk geen idee van. Ben ik inmiddels ook alweer twee keer geweest. En omdat het tegen de tijd van de operatie wellicht weer vies is geworden in oktober toch nog maar even terugkomen voor een kleine herhaling, vond ze.  Voor alle zekerheid dus. En de rekening gaat ook in herhaling.
Voor wie de draad even kwijt is: ik heb het dus nog steeds over een knie, waarvan de behandelend internist voorspelde dat de operatie door al dit gedoe nu wellicht pas in december zal plaatsvinden. Tenzij er natuurlijk iets vreselijks uit die scopie komt, al wordt dat niet echt verwacht. Al kijk ik nu nergens meer van op.

Inmiddels heb ik mijn tweede zakje ijzer als een gretige Dracula in mijn aderen laten vloeien en nu maar afwachten of het HB weer wat verder is opgekrikt. Voorlopig strompel ik nog een beetje rond, inmiddels met wandelstok en rollator, twee nieuwe fenomenen in mijn leven, zij het gelukkig tijdelijk.
U snapt nu hoop ik dat ik door al die toestanden eerlijk gezegd niet veel animo had en heb om blogs te produceren. Als alles achter de rug is hoop ik mijn beste beentje weer voor te kunnen zetten. Maar welke van de twee  wordt nu straks mijn beste beentje?
Hooggeëerd publiek, ik dank u voor uw aandacht. En zoekt u een origineel kado voor de kerst, vraag dan eens een nieuwe knie. Een echte aanrader. Oneindig aantal verrassende wendingen. Maar dan wel in februari op je verlanglijstje zetten. Heb je toch al gauw een klein jaar lol van.