Verdere avonturen in Circus Knie

 

  Klaroengeschal, want, hooggeacht publiek, vandaag presenteert Circus Knie u het tweede deel van onze show.
Ik merkte aan het hoge bezoekersaantal in de statistiek van mijn weblog dat heel wat mensen op 4 oktober hier voor niets een kijkje hebben genomen. Maar helaas: dit jaar vond je er geen verslag van de viering van Leidens Ontzet. De eerste keer in mijn leven dat dit feest aan mijn neus voorbij  moest gaan. Schrale troost: op 3 oktober 2020 staat Leiden weer op zijn kop en hoop ik er weer bij te zijn.

Tijdens het eerste deel van de voorstelling van circus Knie had ik al verteld dat er een skope van darmen en maag zou plaatsvinden. Het gedoe in de buik is inmiddels achter de rug maar er zit nog heel wat in het vat. De dagen voor de ingreep had je een strikt menu: uitsluitend slap witbrood eten, geen producten met pitjes, geen alcohol. Dan een nachtje in het ziekenhuis met soortgenoten die de andere dag ook een maag en/of darmskope staat te wachten. En  dat is toch een uiterst merkwaardige belevenis. Om alle bedden staat een gordijn dus je kunt elkaar niet zien maar wel ontzettend horen om over het derde zintuig maar even te zwijgen. Naast ieder bed staat een vernuftig geconstrueerde po waarop ieder zijn ‘verhaal’ vergezeld van trompetgeschal en geuren kwijt kan, waarbij je niet in de eerste plaats aan die van bosviooltjes moet denken. En dat ongeveer per persoon om de tien minuten. Het resultaat is een nachtelijke ‘kakkafonie’ waarop menig DJ jaloers zou zijn. Na een nacht zonder slaap, drinken en eten wordt je dan eindelijk op een brancard naar een onderzoekkamer gereden.  Je krijgt een prikje, bent snel weg en als je je ogen weer open doet is alles achter de rug en krijg je summier te horen wat ze hebben gevonden (de volledige uitslag bleef nog even een verrassing voor me, want er moest onder andere nog wat weefsel op kweek worden gezet).  Vervolgens wordt je halfsuf naar een kamer gereden waar je dan eindelijk een boterham krijgt en een kop koffie, die al net zo slap en beroerd is als je jezelf voelt. Daarna mag je dan iemand bellen die je komt afhalen (want je mag niet alleen naar huis)  en dan wegwezen. Je mag niet op de kamer wachten maar er buiten, want tijdens je korte afwezigheid hebben ze alles wat aan jou herinnert al weggehaald. Mijn (sorry: het) bed is al weer gevuld. Alles is strak geredigeerd; deze geoliede machine werkt op de minuut.
Het enige waar je aan denkt is je bed, want geslapen heb je die nacht geen seconde en een en ander hakt er toch wel in. Maar eenmaal thuis toch maar eerst wat eten en drinken. Het is merkwaardig hoe dat dan verder gaat, want toen ik weer wat had gegeten en gedronken knapte ik wel erg op, ben niet naar bed gegaan, wat duf op de bank gehangen en heb zelfs ’s avonds nog een welverdiend glas wijn gedronken. Uitgeslapen heb ik niet omdat om tien uur de trouwe mevrouw voor de wekelijkse schoonmaakbeurt kwam. Kort na haar vertrek kwam de verpleegkundige van de huisarts  om mijn bloeddruk te meten. Die was ok. Zo blijft het toch een doorlopende voorstelling in dit circus. Weliswaar zonder paarden, wilde  dieren en clowns, maar wel met veel te veel beren op de weg.

Zo werd het donderdag. Eerst bloed afnemen dat dan wordt bekeken en een uurtje later naar de internist. Vol verwachting klopte mijn hart. Toen bleek (helaas meneer…) dat men vergeten was mij hiervoor aan te melden; dat moest dus nog in allerijl gebeuren. Zo kreeg ik een voorkeursbehandeling door bij het laboratorium op de citotoets te drukken (een woord dat in een totaal andere betekenis niet onbekend in de oren van middelbare scholieren zal klinken).

Een uurtje later zat ik op de kamer bij de specialist. Uitslag van de logeerpartij. Nu eens geen rampspoed: er waren tijdens het onderzoek wat niet kwaadaardige poliepjes gevonden. Die  had men voor mij verwijderd en men had gelijk wat lekkende bloedvaatjes dichtgeschroeid.  Service van de zaak. Mijn HB had ik inmiddels opgekrikt van 6 naar 8.2. Dus kon de specialist mij meedelen dat nu niets een operatie meer in de weg stond. Groen licht! Nu is het wachten op een pre-operatief onderzoek. Dus nog maar eens wat ongewenste intimiteiten; herhaling van de film die in juni ook al voorafgaand aan de afgeblazen operatie werd afgedraaid: röntgenfoto en hartfilmpje. Tenzij men dit niet zo nodig vindt voor de tweede keer. (‘U hoort nog van ons’.)

Ook ik wil dit deel van de voorstelling van circus Knie nu beëindigen met: afijn,  u hoort nog van ons…
Ik strompel dus nog een tijdje rond, wachtend op de oproep voor deel 3 van de show. Wacht u mee? Toch nog met een nieuwe knie onder de kerstboom?