Circus Knie deel 4

Vanuit circus Knie wens ik iedereen op deze eerste kerstdag via een korte update fijne feestdagen en een goede start van 2020.De nieuwe knie  is op 4 december geplaatst; de dag erop naar een zorghotel voor intensieve revalidatie. Gisteren mocht ik al naar huis om daar via een straf en strak schema zelf door te revalideren. Er viel daar genoeg te beleven, waarvan  ik in deel 5, begin januari, verslag zal doen.

Circus Knie , deel 3

Hooggeacht publiek,
Vandaag op de valreep  nog even een kort bericht van ons rondreizend circus.  Ik liet u in de steek met het bericht dat er nog een pre-operatief onderzoek moest plaatsvinden.  Echt waar: dat  hoefde toch maar niet.  Wel een voorlichtingsbijeenkomst. Een kamer vol met strompelaars, een bont gezelschap vol krukken met krukken, rolstoelen en wandelstokken.  Op 4 december gaat het allemaal gebeuren: operatie en vervanging knie en zodra je wakker bent, hup je bed uit, luie donder. Vooruit, lopen Tagrijn! Hier zijn je krukken. Moet kunnen met een nieuwe knie. Als dat lukt mag je met krukken ook meteen een trap op en neer. Nee, nee Tagrijn. dat zie je verkeerd. Dit is echt geen martelkamer, maar de zogenoemde rapid recovery methode; vrij vertaald: we houden geen kostgangers. Ben je vroeg op de dag geopereerd dan bestaat de kans dat je nog dezelfde dag het herfstbos in wordt gestuurd, anders blijf je nog een nachtje. In sommige gevallen mag je daarna , afhankelijk van de thuissituatie nog wel een paar dagen of een weekje naar een zorghotel. Daar wilde de directie van het circus nog wel wat over weten, en als je daarover belt kom je achter de ware aard van het circus:
a. daar ga ik helaas niet over, u moet een andere afdeling bellen
b. ik kijk het voor u na dan bel ik u terug (ik wacht nog steeds)
c.  ik zet u even in de wacht dan kijk ik het voor u na
d. nog andere liefdevolle verwijzingen
e. je krijgt iemand aan de lijn die het antwoord weet! (een zeldzaam fenomeen, dat zich eens in de zoveel jaar voordoet)
Uiteindelijk ziet Tagrijn zichzelf wel terecht komen in zo’n knus pensionnetje met uitzicht op bruisend Leiderdorp en daarna meldt de circusdirectie zich wel weer. Ik reken er toch een beetje op dat ik u via dit medium nog prettige feestdagen kan wensen.

Verdere avonturen in Circus Knie

 

  Klaroengeschal, want, hooggeacht publiek, vandaag presenteert Circus Knie u het tweede deel van onze show.
Ik merkte aan het hoge bezoekersaantal in de statistiek van mijn weblog dat heel wat mensen op 4 oktober hier voor niets een kijkje hebben genomen. Maar helaas: dit jaar vond je er geen verslag van de viering van Leidens Ontzet. De eerste keer in mijn leven dat dit feest aan mijn neus voorbij  moest gaan. Schrale troost: op 3 oktober 2020 staat Leiden weer op zijn kop en hoop ik er weer bij te zijn.

Tijdens het eerste deel van de voorstelling van circus Knie had ik al verteld dat er een skope van darmen en maag zou plaatsvinden. Het gedoe in de buik is inmiddels achter de rug maar er zit nog heel wat in het vat. De dagen voor de ingreep had je een strikt menu: uitsluitend slap witbrood eten, geen producten met pitjes, geen alcohol. Dan een nachtje in het ziekenhuis met soortgenoten die de andere dag ook een maag en/of darmskope staat te wachten. En  dat is toch een uiterst merkwaardige belevenis. Om alle bedden staat een gordijn dus je kunt elkaar niet zien maar wel ontzettend horen om over het derde zintuig maar even te zwijgen. Naast ieder bed staat een vernuftig geconstrueerde po waarop ieder zijn ‘verhaal’ vergezeld van trompetgeschal en geuren kwijt kan, waarbij je niet in de eerste plaats aan die van bosviooltjes moet denken. En dat ongeveer per persoon om de tien minuten. Het resultaat is een nachtelijke ‘kakkafonie’ waarop menig DJ jaloers zou zijn. Na een nacht zonder slaap, drinken en eten wordt je dan eindelijk op een brancard naar een onderzoekkamer gereden.  Je krijgt een prikje, bent snel weg en als je je ogen weer open doet is alles achter de rug en krijg je summier te horen wat ze hebben gevonden (de volledige uitslag bleef nog even een verrassing voor me, want er moest onder andere nog wat weefsel op kweek worden gezet).  Vervolgens wordt je halfsuf naar een kamer gereden waar je dan eindelijk een boterham krijgt en een kop koffie, die al net zo slap en beroerd is als je jezelf voelt. Daarna mag je dan iemand bellen die je komt afhalen (want je mag niet alleen naar huis)  en dan wegwezen. Je mag niet op de kamer wachten maar er buiten, want tijdens je korte afwezigheid hebben ze alles wat aan jou herinnert al weggehaald. Mijn (sorry: het) bed is al weer gevuld. Alles is strak geredigeerd; deze geoliede machine werkt op de minuut.
Het enige waar je aan denkt is je bed, want geslapen heb je die nacht geen seconde en een en ander hakt er toch wel in. Maar eenmaal thuis toch maar eerst wat eten en drinken. Het is merkwaardig hoe dat dan verder gaat, want toen ik weer wat had gegeten en gedronken knapte ik wel erg op, ben niet naar bed gegaan, wat duf op de bank gehangen en heb zelfs ’s avonds nog een welverdiend glas wijn gedronken. Uitgeslapen heb ik niet omdat om tien uur de trouwe mevrouw voor de wekelijkse schoonmaakbeurt kwam. Kort na haar vertrek kwam de verpleegkundige van de huisarts  om mijn bloeddruk te meten. Die was ok. Zo blijft het toch een doorlopende voorstelling in dit circus. Weliswaar zonder paarden, wilde  dieren en clowns, maar wel met veel te veel beren op de weg.

Zo werd het donderdag. Eerst bloed afnemen dat dan wordt bekeken en een uurtje later naar de internist. Vol verwachting klopte mijn hart. Toen bleek (helaas meneer…) dat men vergeten was mij hiervoor aan te melden; dat moest dus nog in allerijl gebeuren. Zo kreeg ik een voorkeursbehandeling door bij het laboratorium op de citotoets te drukken (een woord dat in een totaal andere betekenis niet onbekend in de oren van middelbare scholieren zal klinken).

Een uurtje later zat ik op de kamer bij de specialist. Uitslag van de logeerpartij. Nu eens geen rampspoed: er waren tijdens het onderzoek wat niet kwaadaardige poliepjes gevonden. Die  had men voor mij verwijderd en men had gelijk wat lekkende bloedvaatjes dichtgeschroeid.  Service van de zaak. Mijn HB had ik inmiddels opgekrikt van 6 naar 8.2. Dus kon de specialist mij meedelen dat nu niets een operatie meer in de weg stond. Groen licht! Nu is het wachten op een pre-operatief onderzoek. Dus nog maar eens wat ongewenste intimiteiten; herhaling van de film die in juni ook al voorafgaand aan de afgeblazen operatie werd afgedraaid: röntgenfoto en hartfilmpje. Tenzij men dit niet zo nodig vindt voor de tweede keer. (‘U hoort nog van ons’.)

Ook ik wil dit deel van de voorstelling van circus Knie nu beëindigen met: afijn,  u hoort nog van ons…
Ik strompel dus nog een tijdje rond, wachtend op de oproep voor deel 3 van de show. Wacht u mee? Toch nog met een nieuwe knie onder de kerstboom?

 

Circus Knie

 

 Hooggeëerd publiek, hartelijk welkom in circus Knie. Maak u op voor een spetterende show, met grappen en grollen die niet als zodanig bedoeld zijn, vol met vele decorwisselingen die u op het verkeerde been zetten, en dat allemaal opdat u zich een beetje in mijn situatie kunt verplaatsen.

Laat ik eerst even uitleggen waarom ik dat doe. Zo af en toe krijg ik in mijn mailbox of via een reactie op mijn weblog de vraag toegeworpen: waar is Tagrijn toch gebleven? Want oei, doodse stilte na 8 maart. Terechte vraag. Al is het antwoord verbluffend simpel. Geheel tegen mijn zin ben ik namelijk onbezoldigd medewerker geworden van Circus Knie. U moet daarbij vooral niet denken aan het onvolprezen Zwitserse circus dat dit jaar een eeuw bestaat.

Ruim anderhalf jaar geleden is er in opdracht van mijn huisarts een kiekje van mijn rechterknie gemaakt. Niet voor de leuk of voor haar plaatjesverzameling maar omdat ik last van dat ding had en heb. Haar conclusie staat me niet meer helemaal helder voor de geest, maar waarschijnlijk vond zij een ingreep toen nog niet zo noodzakelijk. Ik had wat pijn, maar het was nog draaglijk, al hield het niet over. Totdat de toestand begin dit jaar snel verslechterde. Opnieuw de gang naar de huisarts en opnieuw een foto gemaakt. ‘Ziet er nog net zo uit als op die foto van anderhalf jaar geleden’, concludeerde ze. Dat schoot dus ook niet op.

Want alles goed en wel, er moet dus wel wat gebeuren. Dan maar een fysiotherapeute gebeld en daar flink aan de slag met oefeningen om de knie sterker te maken voor een eventuele operatie. Want dat had deze dame al heel snel gezien. Het klopte: de knie werd wat sterker maar ik niet. De pijn nam daardoor verder toe en mijn gewicht af. Dus stopte ik met de oefeningen. Terug naar huisarts en een verwijzing gevraagd. Uiteindelijk kwam ik zo toch bij een orthopedisch chirurg  terecht. Weer scans en foto’s, maar deze man was er zeer gedecideerd over: daar moet een nieuwe knie in. Wachttijd gemiddeld vijf maanden. Tel uit je winst…  Maar hij beloofde te kijken of het in mijn geval niet wat sneller kon. Tot mijn stomme verbazing werd ik al na een paar dagen gebeld: operatie op 22 juli! Maar eerst wel even wat onderzoekjes.  Eindelijk! Want ik wil weer kunnen fietsen, lopen en autorijden. Dat laatste is al lange tijd onmogelijk omdat ik de bewuste knie inmiddels niet meer kan buigen. Vervoer vindt daardoor plaats door een zeer geduldige chauffeuse die me tig keren van het ene naar het andere ziekenhuis rijdt, terwijl ik achterin lig. (Handigheidje: vuilniszak op de achterbank, erop gaan zitten en halfliggend naar achteren glijden) .Ook geen sinecure want de Rijn loopt dwars door Leiden; ik woon ten zuiden van de Rijn en het ziekenhuis staat aan de andere kant. En als de brug dan enkele maanden wegens werkzaamheden is gesloten, of beter gezegd open staat, betekent dus dat je steeds een paar kilometer moet omrijden. Waar dan natuurlijk steevast files staan.
Nog meer Tagrijn? Ja, want wie denkt dat je zomaar kan worden geopereerd slaat de plank volkomen mis. Eerst maar eens HB prikken, want dat moet voor een operatie toch wel rond de 8 zijn. Het was slechts 6.2.  Veel te laag. Maar de oplossing was nabij: dan krijgt u toch gewoon een ijzerinfuus in uw aderen. Tagrijn als ijzervreter. Prettig geregeld en daarna hoera: 7.1, weliswaar nog niet voldoende maar een mens kan natuurlijk niet alles meteen maar krijgen zoals hij het hebben wil, sprak hij licht cynisch. Dan nog maar zo’n zakje, vond de internist. Welja joh, gooi maar vol met super.

Al vroeg de man zich terecht af hoe dat kon: zo’n laag HB. Daarom volgt nu in oktober toch voor alle zekerheid ook nog maar even een scopie van darm en maag: nachtje in het ziekenhuis, roesje en onderzoek. ‘Als u lekkende bloedvaatjes hebt, kunnen we die dingen gelijk even dichtschroeien, hoor.’ Klinkt goed; dank u wel voor de service.  Send in the clowns…

‘Zo, en nu moet u ook nog even een verklaring van uw tandarts hebben dat er niets met uw gebit aan de hand is, want als u een bacteriële infectie oploopt na de operatie zijn de rapen gaar.’ Dus op naar de tandarts. Die was voor mij als gevolg van mijn knieleed onbereikbaar omdat ik in die praktijk de trap niet meer op en af kon. Dus ook nog maar even andere tandarts gezocht en het mag een godswonder heten dat ik die vrij snel vond. Wonderen bestaan dus wel degelijk. Zij ontdekte helaas meer dan me lief was: namelijk dat twee kiezen in het ondergebit ontstoken waren en verwijderd moesten worden. Heeft de vorige tandarts het nooit over gehad. Nieuwe bezems vegen schoon. Kettingreactie: aan die twee kiezen hangt een frame. Dat na het trekken van die kiezen zinloos is  geworden.  ‘Daar moeten we dus nog even twee implantaten aanbrengen. En gaat u dan ook nog even langs de mondhygiëniste.”  Hoera, het kan gewoon niet op. Wat een verwennerij: zoveel aftrekposten heb ik nog nooit voor de belasting gehad. Deze dame heeft me vervolgens enthousiast met haar griezelige enge tangetjes, schrapertjes en  borsteltjes  bewerkt en leerde me en passant  hoe ik mijn tandjes moest poetsen. Want daar had ik natuurlijk geen idee van. Ben ik inmiddels ook alweer twee keer geweest. En omdat het tegen de tijd van de operatie wellicht weer vies is geworden in oktober toch nog maar even terugkomen voor een kleine herhaling, vond ze.  Voor alle zekerheid dus. En de rekening gaat ook in herhaling.
Voor wie de draad even kwijt is: ik heb het dus nog steeds over een knie, waarvan de behandelend internist voorspelde dat de operatie door al dit gedoe nu wellicht pas in december zal plaatsvinden. Tenzij er natuurlijk iets vreselijks uit die scopie komt, al wordt dat niet echt verwacht. Al kijk ik nu nergens meer van op.

Inmiddels heb ik mijn tweede zakje ijzer als een gretige Dracula in mijn aderen laten vloeien en nu maar afwachten of het HB weer wat verder is opgekrikt. Voorlopig strompel ik nog een beetje rond, inmiddels met wandelstok en rollator, twee nieuwe fenomenen in mijn leven, zij het gelukkig tijdelijk.
U snapt nu hoop ik dat ik door al die toestanden eerlijk gezegd niet veel animo had en heb om blogs te produceren. Als alles achter de rug is hoop ik mijn beste beentje weer voor te kunnen zetten. Maar welke van de twee  wordt nu straks mijn beste beentje?
Hooggeëerd publiek, ik dank u voor uw aandacht. En zoekt u een origineel kado voor de kerst, vraag dan eens een nieuwe knie. Een echte aanrader. Oneindig aantal verrassende wendingen. Maar dan wel in februari op je verlanglijstje zetten. Heb je toch al gauw een klein jaar lol van.

 

 

 

Vroege lente

Ik liep door de Horsten in Wassenaar, de dag erop door mijn eigen woonomgeving en toen schoot me opeens een oud schoolliedje door het hoofd: ‘Nu breekt uit alle twijgen het frisse jonge groen, ’t is meie, ’t is meie…’
Maar het was geen ‘meie’, het was pas eind februari. Het was schitterend allemaal, maar toch ook een tikkie vreemd.

Wat een week!

Als de eerste week van 2019 de toon moet zetten voor de rest van het jaar staat ons nog heel wat te wachten.
Zou er aan het eind van 2019 een verkiezing moet komen voor ‘de lulligste smoes van het jaar’ dan kan gemeente Den Haag nu alvast met stip genomineerd worden.
Want ‘we wisten wel dat die stapel in Scheveningen veel te hoog was maar we wilden er niets van zeggen omdat we bang waren voor rellen’ De bouwers roepen: we hebben toch niks verkeerd gedaan. Tuurlijk niet, jongens, maar er hoefde nog maar heel weinig verkeerd te gaan of de halve boulevard had in de fik in gestaan. En dan kon het Kurhaus gebakken oliebollen serveren zonder dat de oven eraan te pas hoefde te komen . Al liepen de grootste oliebollen natuurlijk op het strand. Zo idioot heb ik het echt nog nooit op een viool horen spelen. Mevrouw de burgemeester: de Haagse Flopjesaward is voor u. Hij is van ganser harte verdiend, hoor.
We blijven op het strand. Want er was een Juttersfestival georganiseerd op de wadden. Het kan je niet zijn ontgaan. De pakjesboot voor grote mensen. Wat je vindt mag je houden. Dus wat doen echte Nederlanders dan? Ze rennen massaal het strand op om een graantje of wat anders mee te pikken en en passant wat op te ruimen.
Ook deze week in het nieuws: de zoveelste sportleraar die zijn handjes niet thuis kon houden. En was het dan nog maar bij die handjes gebleven. Waarschijnlijk bij meneer pastoor in de leer geweest. Er is maar één passende straf voor deze lieden en daarna verplicht lid worden van een castratenkoor van sportleraren.
Wat verder opviel in de media: orthodox christelijke predikanten wijzen homofilie weer eens af en beginnen nu plots opnieuw te roepen dat dit prima te genezen is. De zorgverzekeringen staan al te dringen om dat te vergoeden…
Frans Bauer, voor wie hem niet kent: dat is die zingende multimiljonair, die met zijn vrouw op vakantie in China was. Zoals de meeste Nederlanders spreekt hij geen woord Chinees. Maar Fransje is een slim joch, voor hem is geen Chinese muur te hoog: hij neemt gewoon de menukaart van Restaurant De Gouden Bergen uit zijn woonplaats mee. Helemaal goed, kan nu niet fout gaan toch? Hij bestelt : twee keer nummertje 33 en twee keer nummertje 38: babi pangang en sateh met lekker veel pindasaus. Tot zijn stomme verbazing kreeg hij iets wat daar absoluut niet op leek. Meneer Rutte, dat kan toch niet zomaar? Wordt er zo met onze in sommige kringen wereldberoemde landgenoot gesold in den vreemde? Tijd voor een handelsconflict met China? Of heeft Mark het te druk met het voorbereiden van zijn vertrek naar Europa? Zeggen dat je niet gaat, maar straks opeens foetsie zijn. Zou nou echt iets voor onze Markje zijn.
Beste lezers: dit was alleen nog maar de eerste week van het jaar. Waarschijnlijk heeft Claudia aan deze gebeurtenissen nu al genoeg stof voor haar oudejaarsconference in december.
Wat een week!

NB Sommigen hadden het bij het recht eind: het woord dat niet in het rijtje kerstwoorden thuis hoorde was natuurlijk ‘Kerstomaatje’, een soort tomaatje in de vorm van een kers. Overigens werd ook voor aanvulling gezorgd. Deze woorden zijn nu in de tekst verwerkt.

Een kerstig stukje

Tagrijn heeft een batterij kerstmannen ingehuurd om al die woorden die je nu weer met regelmaat van de kerstklok ziet opduiken, op een rijtje te zetten. Het zijn er aardig wat en waarschijnlijk is deze lijst met ‘kerst’woorden ook niet compleet. Tagrijn heeft er een kerstpuzzeltje van gemaakt en vraagt:

WELK WOORD HOORT IN DEZE OPSOMMING NIET THUIS?

kerstaanbieding, kerstarrangement, kerstattribuut, kerstavond, kerstbaby, kerstbal, kerstbestand, kerstbier, kerstblok, kerstboek, kerstbomenmarkt, kerstboodschap, kerstboom, kerstboomartikel, kerstboomverlichting, kerstboter, kerstbrood, kerstcactus, kerstcadeau, kerstcantate, kerstcd, kerstconcert, kerstdag, kerstdienst, kerstdiner, kerstdvd, kerstengel, kerstetalage, kerstetentje, kerstevangelie, kerstevenement, kerstfeest, kerstfilm, kerstgala, kerstgave, kerstgebak, kerstgebruik, kerstgedachte, kerstgedicht, kerstgerecht, kerstgeschenk, kerstgratificatie, kerstgroen, kerstgroep, kerstgroet, kersthit, kerstinn, kerstkaars, kerstkaart, kerstkalkoen, kerstkind, kerstklok, kerstkoek, kerstkrans, kerstkransje, kerstkribbe, kerstkring, kerstlied, kerstlint, kersttrekking, kerstmaal, kerstmaand, kerstman, kerstmarkt, kerstmenu, kerstmis, kerstmorgen, kerstmuts, kerstmuziek, kerstnacht, kerstnachtmis, kerstnummer, kerstomaatje, kerstontbijt, kerstoptocht, kerstoratorium, kerstpacht, kerstpakket, kerstplaatje, kerstpot, kerstprogramma, kerstprijsvraag, kerstrapport, kerstreces, kerstrol, kerstpacht, kerstpot, kerstpudding, kerstpuzzel, kerstroos, kerstsfeer, kerstshow, kerstspel, kerstsprookje, kerststaaf, kerststal, kerststemming, kerstster, kerststol, kerststress, kerststronk, kerststukje, kersttaart, kersttijd, kersttimp, kersttoernooi, kersttoespraak, kersttooi, kersttrui, kersttulp, kerstuitzending, kerstvakantie, kerstverhaal, kerstverlichting, kerstverlof, kerstversiering, kerstvertelling, kerstviering, kerstvoorstelling, kerstvuur, kerstwandeling,kerstweek, kerstweer, kerstwegge, kerstwens, kerstzang, kerstzegel.

                                                   Prettige feestdagen en tot 2019!

Hans von Bartels schilderde Katwijk

In het Katwijks museum is nog tot en met 6 november werk te zien van de in Duitsland in 1856 geboren Duitse kunstschilder Hans Von Bartels die in 1887 in Katwijk neerstreek en daar onder de indruk raakte van de zee, de duinen en de vissersbevolking. In 1891 keerde hij terug, huurde een kamer en kwam tot aan zijn dood in 1913 ieder jaar terug. Hieronder wat afbeeldingen van zijn werk.
Vriendelijk verzoek vooral ook de tekst over Typisch Katwijk te lezen die na de afbeeldingen van Von Bartels is geplaatst. Want ik ben heel benieuwd naar reacties hierop.

Nu we hebben gezien hoe Von Bartels in de negentiende en begin twintigste eeuw de Katwijkse bevolking liefdevol heeft vastgelegd, dringt zich de vergelijking op met de manier waarop de Evangelische Omroep dit ruim een eeuw later eveneens meende te moeten doen in de onlangs uitgezonden serie Typisch Katwijk, een treurige vertoning waarin de Katwijkers in meerdere afleveringen liefdeloos en stigmatiserend werden neergezet. Zo zagen we vrouwen die in iedere aflevering weer opnieuw in aangedikt dialect een toneelstukje moesten opvoeren om te vertellen dat ze last van meeuwen hadden, een absoluut talentloze jongen die artiest wilde worden en keer op keer zijn kunstje moest vertonen. Je kreeg medelijden met die sneue knul die samen met zijn vader voor de EO- camera steeds maar weer opnieuw moest zeggen dat hij op zijn doorbraak wachtte, ofschoon iedere kijker kon zien en horen dat nog eerder een doorbraak van de duinenrij voor zijn woonplaats was te verwachten dan van dat joch, dat zo genadeloos werd misbruikt.
En verder nog een tiental personen die wat afweken van de gangbare norm en daardoor een dankbaar object waren voor de camera’s van de EO.
Over Katwijk als een ontzettend leuke en vriendelijke stad, werd niet gerept. Dat het een zeer gastvrij museum heeft waar ook Von Bartels is te zien, over de grote en voor ons land unieke en vernuftige parkeergarage onder de duinenrij, onzichtbaar maar doeltreffend, geen woord. De vele kunstwerken in de openbare ruimte van de stad mochten zich evenmin in de belangstelling van de evangelische regie verheugen: geen woord, geen beeld.
Mocht de EO, die in het verleden toch heeft aangetoond ook in staat te zijn goede documentaires maken, ooit nog eens het voornemen hebben weer een badplaats als onderwerp voor een programma te kiezen, laat die omroep dan goed beseffen dat vooroordelen zeer slechte graadmeters zijn en slechts kunnen leiden tot het onbenul waarmee deze serie over Katwijk is gemaakt.

Wildbouw in de Horsten

Toen Tagrijn afgelopen zondag door De Horsten in Wassenaar liep, zag hij dat daar plotseling een hele vinex-wijk uit de grond was gestampt. De projectontwikkelaar K. Spillebeen was weer flink bezig geweest en had natuurlijk weer allerhande voorschriften aan zijn rode puntmutsje gelapt. Al moet gezegd, wie een woninkje op het zuiden had, zat daar best lekker.

Even verderop was plotseling een klein villawijkje verrezen. Aannemer K. Eigenwijs zei dat het ideaal wonen was op deze locatie, beschut door de dikke boom erachter. Het gerucht gaat dat de heer Eigenwijs af en toe op het dak van een van zijn woningen heen en weer zit te wippen. De heer Eigenwijs spreekt dit evenwel tegen en zegt weliswaar dolgraag heen en weer te wippen, maar dat zijn voorkeur toch uit gaat naar woningen die rood zijn en witte stippen bevatten. Dit type woningen hebben we die zondag niet aangetroffen.

Aan een ander bospad vlakbij de grote vijver was aannemingsbedrijf Piggelmee & Co bezig geweest.

In no time waren daar enkele appartementencomplexen verrezen. Leuk wonen tegen de boom. De hoog gelegen woningen keken uit over het water en de anderen op het bos. Het grote aantal puntmutsjes in de garderobes verried overigens dat ook hier al op grote schaal verkamering plaatsvindt. Woningbouwvereniging Louter Kabouter staat machteloos.

Burgemeester P. de Boskabouter verklaarde desgevraagd dat veel woningen hier weliswaar illegaal waren gebouwd, maar dat de koning van het mensenvolk, die eigenaar van het landgoed is, een oogje had dichtgeknepen. Hij neemt namelijk aan dat de illegale bebouwing, evenals in voorgaande jaren, vanzelf wel weer zal verdwijnen.

Leve de legende!

Het thema van de jaarlijkse optocht op 3 oktober, de dag waarop Leidens ontzet in 1574 wordt herdacht, was dit jaar Leve de Legende. Een bonte stoet van legendes en tv-legendes  trok ’s middags door het centrum, hier en daar een muziekkorps ertussen en voorafgegaan door een fors aantal rijtuigen met notabelen. In de eerste koets zat burgemeester Henri Lenferink met zijn partner.

Daarna achtereenvolgens tal van praalwagens en groepjes die stuk voor stuk herinneringen oproepen. Maar er werd gestart met het Rijksmuseum van Oudheden dat dit jaar 200 jaar bestaat. Op de foto’s een Egyptische groep.

Dat staat allemaal in de krant van Fabeltjesland. Wie kan zich dat niet herinneren. Alle figuren gaven acte de présence. Boris de Wolf, meneer de Uil, Willem Bever, juffrouw Ooievaar, en (tutututuut) juffrouw Mier.

Niet met de deuren slaan, ja zuster, nee zuster, was een van de volgende groepen, gevolgd door Sint Joris en de vuurspuwende draak.

Daar komt het treintje naar Zweinstein. En wie zit daarin? Natuurlijk Harry Potter en zijn vrienden en vriendinnen.

Ook Superman mag niet ontbreken.

In 1929 brandde het stadhuis van Leiden voor het grootste deel af. Het vroor die dag zo hard dat het bluswater direct als pegels aan de gevel bleef hangen en de brandweerlieden met bevroren snorren rondliepen.

Gelukkig kon dit jaar de optocht weer worden afgesloten met het korps van K&G.